Donatie

Met enige regelmaat, dat is een eufemisme voor veel te vaak, wordt er bij mij aangebeld. Voor de deur staan dan meestal jonge mensen, een, soms twee die zich beleefd voorstellen en met een gelikt praatje proberen mij over te halen voor een donatie voor het een of andere goede doel. De oude vertrouwde collectebus lijkt uit het straatbeeld verdwenen te zijn. Daar stopte je na de mededeling wat het goede doel was dan wat geld in en daarmee was de kous af . Niks geen wervende praatjes of beschouwingen over hoe de wereld eigenlijk in elkaar moest zitten en dat mijn geregelde maandelijkse bijdrage kon zorgen voor een continue bestrijding van het onrecht in een ver land. Marketingdeskundigen van  de diverse nobele organisaties zijn er waarschijnlijk achter gekomen dat de traditionele collectebus te weinig opbracht en verzonnen nieuw manieren om mogelijke gevers over te halen donateur te worden. En zo kon het gebeuren dat er zelfs lopers werden uitgerold om mij binnen te halen als nieuwe contribuant. Soms brachten ze het goed, hun verhaal en smolt ik bijna weg als een jonge studente mij met grote vragende  ogen aankeek en mij bijna schuldig liet voelen als ik mijn botte afwijzing formuleerde. Gade en ik geven maandelijks aan een aantal organisaties een vaste bijdrage. En dat is het.
De bel. Twee jonge mannen. “U kent ons waarschijnlijk niet meer, maar wij zijn vroeger hier in de straat geboren. Ik ben de zoon van” en zij noemen de namen van lang geleden vertrokken buren. De namen van hun ouders klinken mij vertrouwd in de oren en langzaam vormen zich ook de gezichten van hun vaders en moeders. De twee jonge mannen herken ik inderdaad niet. Twaalf jaar geleden verlieten zij als kleuters de straat. Ik vraag to the point te komen. Of ik voor een beperkte tijd, 3 maanden bijvoorbeeld voor € 5,- donateur wil worden van het goede doel waarvoor zij langs de deuren gaan. Ik bied aan hen € 15,- in een keer te geven, maar daar voorziet het concept van hun actie niet in. Maandelijkse afschrijving, anders niet. Dan maar niet. Hun houding kost het goede doel €15,-. Dat realiseren zij zich, maar zij zitten vast aan het format, dat niet het mijne is. Onze wegen scheiden zich. “Doe de groeten aan jullie ouders”, geef ik hen mee. Zij antwoorden : “U aan de uwe.” Zal moeilijk gaan.