Doktertje

Meer dan een pensioengerechtigde leeftijd geleden speelde ik met twee nichtjes doktertje. Een nichtje was de dokter, de andere de zuster. Zo heette dat toen nog, inmiddels zou zij verpleegkundige zijn. Het dokter-nichtje vroeg wat mijn klachten waren en voor dat ik antwoord kon geven vermoedde zij al dat het zo goed als zeker wel eens lage buikpijn kon zijn. Zij was een bedreven dokter die dit spel al veel vaker dan ik had gespeeld. Lage buikpijn, niets daarvan. Ho, ho, ik was een mondige patiënt en deelde mee dat  mijn buik en zeker mijn lage buik helemaal in orde was en ik daar niets aan mankeerde. En ondanks haar tegenstribbelen kon ik er haar van overtuigen dat ik vooral last had van hoofdpijn en dat zij haar onderzoek vooral op mijn hoofd moest richten. Met een speelgoed stethoscoop luisterde zij mijn hoofd af en vroeg met lichte teleurstelling of ik toch niets in mijn buik voelde. Toen we de rollen omkeerde en ik de dokter werd waren haar klachten in mijn snelle diagnose ook terug te voeren op haar hoofd. Ik was een bleu manneke en prees mij gelukkig dat ons beider ‘hoofdpijn’ met een pepermuntje als wonderpil als sneeuw voor de zon verdween. De dokter in ons had het voor het zeggen.
Terug naar nu. Ik bel de apotheek met de vraag weer wat insulinepennen van het merk L voor mij klaar te leggen. Al jaren gebruik ik die voor mijn dagelijkse injecties, ooit voorgeschreven door mijn huisarts in samenwerking met de diabetes-verpleegkundige. De apotheker vraagt naar mijn geboortedatum, zoekt in haar computer en deelt mij mee dat zij een en ander klaar zal  leggen. Wel laat ze mij weten dat als gevolg van een besluit van de verzekeringsmaatschappij ik insuline van een ander merk zal krijgen. Merk L wordt niet meer vergoed, ik zal mij tevreden moeten stellen met merk A. Aan die verandering is mijn arts, noch mijn diabetes-verpleegkundige te pas gekomen. De verzekeringsmaatschappij die bepaalt. En eigenlijk vertrouw ik die op medische gronden net zo veel als mijn dokterende nichtje destijds.