Doel

De mensen die mij ook maar een beetje kennen, weten dat ik mij graag bezig houd met de dood. Mijn destijds verschenen bundeltje heet niet voor niets “De Dood en de Dingen”. Ben gisteren ook begonnen in een meer dan aardig boek over de dood  en het sterven. Het heet ‘Tumult bij de Uitgang’, met als ondertitel ‘Lijden, lachen en denken rond het graf.’ Wat is er beter te doen bij het laatste einde dan te lijden, te lachen en te denken. En zeker dat denken kan een troostrijk gebeuren zijn. De schrijver van het boek is Bert Keizer. In zijn voorwoord schrijft hij dat “een besef van sterfelijkheid het beste medicijn is om het leven draaglijk te houden.” Als dat waar is, en waarom zou het niet zo zijn, dan geniet ik van een zeer draaglijk leven, want het besef van sterfelijkheid doordrenkt mijn bestaan. Dat is geen last. Integendeel. Het zet het leven op zijn juiste plaats.In ieder geval voor mij. Lees er voor de aardigheid mijn gedichten ‘Levensles’ en ‘Reisdoel’ maar eens op na. Ze staan op de site onder het kopje ‘Gedichten’.
Denken over de dood en daar voorbij komt onherroepelijk ook steeds weer uit bij het denken over de zin van het leven. Ik heb die zin nog niet echt ontdekt. Misschien is die er wel helemaal niet. Misschien heeft het levenhelemaal geen zin nodig en heeft het aan zichzelf wel genoeg. Misschien is dat het wat het leven gemeen heeft met het spel, dat als het goed is ook geen andere zin heeft dan in zichzelf. Vraag me niet van wie ik die wijsheid heb. Als ik me wel herinner is het uit ‘Homo Ludens’ van Huizinga, in een ver verleden op de Akademie bestudeerd.
Ik kom op deze zonnige dag tot deze overwegingen omdat ik gisteren in de Downtown Abbey een van de personages ook hoorde filosoferen over het leven. Zijn uitspraak, het was Carson die het zei, houdt me bezig. “The business of life is the acquisition of memories.” Misschien is daarmee niet alles, maar wel heel veel gezegd.