Dixit

Ik kan het bijna niet meer heugen wanneer ik voor het laatst een spelletje heb gespeeld. Ik bedoel dan gewoon een bordspel, niet de spelletjes die mensen gewoonlijk spelen om hun zin te krijgen, aardig gevonden te worden of een positie te verwerven. Over dat soort spelletjes leerde ik van alles bij mijn psychologie-lessen op de academie aan de hand van een boek van Eric Berne in het Nederlands vertaald als ‘Mens erger je niet’. De oorspronkelijk titel luidde ‘Games people play’ en dat maakte veel meer duidelijk. Ik herinner me nauwelijks nog iets van wat ik toen opstak, weet nog wel dat ik tamelijk gecharmeerd was van wat Berne mij leerde, maar dat de feitelijke kennis heel ver is weggezakt. Ik kijk voor de zekerheid mijn boekenkast nog eens na, maar het boek zal bij een verhuizing of een sanering van het boekenbestand wel verdwenen zijn. Via Wikipedia fris ik mijn kennis even op en al doende zie ik mij weer zitten in die klas op de academie en hoor weer de mij toen zo vertrouwde begrippen.
Nee, ik bedoelde het te hebben over bordspelletjes.Onze tijdelijke huisgenote heeft voor Gade en mij gekookt en vraagt of wij met haar na de maaltijd ook nog een spelletje willen spelen, een bordspelletje wel te verstaan. Wij hebben geen enkele reden dat te weigeren . Zij heeft een spel mee gebracht. Het heet Dixit, waarbij het gaat om aan de hand van afbeeldingen een verhaal, een woord, een zin, een citaat of zo iets te verzinnen. Via een onbegrijpelijk puntentelling kun je 0, 1, 2 of 4 punten verdienen. Ik realiseer me dat ik op geen enkele manier duidelijk heb gemaakt hoe het spel gaat. Om daar achter te komen kun je het maar het beste spelen. Dat is misschien ook wel de overeenkomst tussen een bordspelletje en de ‘Games people play’.
Met veel meer geluk dan met wijsheid blijk ik na een ruim half uur de winnaar van Dixit te zijn.