Disco

Op de uitnodiging voor haar verjaardagsfeestje werd gevraagd om discokleren aan te trekken. Ik heb geen discokleren. Nooit gehad ook. Vroeger niet en nu al helemaal niet. Ik zou ook niet precies weten wat discokleren zijn, maar ik nam aan dat Gade en ik ook in onze daagse plunje wel welkom zouden zijn op het feestje ter gelegenheid van haar ontmoeting met Sarah.
Op het feestje zelf zag ik wat de bedoeling was van discokleren, felle kleuren, gerende  broekspijpen, overhemden van glansstof en een neppruik in schreeuwerige neonkleuren. Had ik dat geweten dan had ik ook nog wel bij  iemand een pruik geleend. Was ik in ieder geval een beetje disco geweest. Was het thema van het feestje nu hippie geweest dan had ik bij oude foto’s van vroeger nog eens te rade kunnen gaan. Daar kwam ik mijzelf tegen met lang haar, een levi’s-jackje, een gehaakt kalotje en een pluizige baard. Maar die kleren zijn al tientallen jaren geleden verdwenen in de zak van Max en de baard is een min of meer verzorgd sikje geworden. Maar het feestje zelf leek nog verdacht veel op de feestjes van toen. De ambiance was geweldig. De jarige woont aan de voet van een rivierdijk, vier, vijf kleine dijkhuisjes op een rij, bijna een hofje. Een grote witte tent, een disc-jockey, een bandje van middelbare mannen die de tijd overwonnen leken te hebben en goed drinken en lekker eten. Vriendinnen hadden een lied gemaakt en toen de zon langzaam in de rivier verdwenen was werd er een vuurtje gestookt en jassen en truien aangetrokken over de kleurrijke outfit. Het feestje werd er niet minder om en Gade en ik vielen in het geheel niet meer uit de toon. De muziek noodde tot dans en met mijn stramme benen leefde ik mij weer uit in een ‘sur place’ dans, die meer beweging doet veronderstellen dan er werkelijk gemaakt wordt.
Het was een mooi feestje, zelfs zonder discokleren.