Dieren

Ik heb mijn dochter maar zelden boos gezien. Zeker de laatste jaren niet meer. Vroeger wel. Heel vaak zelfs was zij boos op haar broertje. Ik gebruik opzettelijk het verkleinwoord, want het was in die tijd dat ze broertje en zusje waren. Nu zijn ze al heel lang broer en zus en is de boosheid  jegens elkaar alleen een herinnering geworden, die nog geregeld als anekdote op familiebijeenkomsten verteld wordt. Het is een smeuïg en inmiddels wat aangedikt verhaal geworden over een mislukte moordaanslag.
Gisteren verjaarde dochterlief. Reden genoeg om met een bos bloemen op koffievisite te gaan. En ook al vierde zij haar verjaardag eigenlijk niet, zo’n visite is toch goed voor het vader-dochtercontact. Uiteraard kwamen de komende verkiezingen aan bod. Ik vertelde over mijn voorkeur en over die van iemand in mijn onmiddellijke omgeving. Dat laatste had ik beter niet kunnen doen want dat leidde tot stoom uit de oren van mijn dochter. Hoe iemand het toch in zijn hoofd kon halen op die partij te stemmen. Als het haar mogelijk geweest zou zijn, zou zij die persoon onmiddellijk onterven. Belachelijk om op die partij te stemmen. Die partij die volgens haar alleen maar op de emoties werkt, vanuit de onderbuik reageert, die zonder kennis van zaken standpunten inneemt en over de rug van anderen zijn gelijk probeert te halen. Nee, zij heeft er geen goed woord voor over. Nu dicht ik op dit gebied mijn dochter de nodige autoriteit toe. Jaren geleden promoveerde zij in Wageningen tot PhD en nog steeds is zij een internationale expert op het gebied van melkvee. Kalfjes bij de koe laten, verplichte weidegang, onzin volgens mijn dochter om dat wettelijk te regelen. En dat zijn nog maar een paar van de voorbeelden die zij geeft.
Als ik later op de dag dat aan de persoon vertelt die deze voorlopige keuze heeft gemaakt, slaat daar de twijfel toe. Het resultaat? Verkiezingen zijn in ons land geheim.