Die

Taal is er om fouten te maken. Als bewijs daarvoor hoef je deze blogs er maar op na te lezen. Ondanks het feit dat ik zelf vind dat ik het Nederlands tamelijk goed beheers, slipt er van tijd tot tijd toch een taalfoutje door. Komt natuurlijk ook omdat er geen slechtere corrector is dan de schrijver zelf, die te snel en te weinig gefocust over de zelf geproduceerde tekst heen leest. Taal is ook niet statisch, ontwikkelt zich. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor ‘hun’ wordt gecanoniseerd als aanvaardbaar alternatief voor ‘zij’ als derde persoon meervoud. Je hoort nu bijna al vaker ‘hun hebben’ dan ‘zij hebben’. Een zinnetje dat ook al veel concurrentie ondervindt van “Je hoort nu bijna al vaker ‘hun hebben’ als ‘zij hebben”’.  Dat is ook zo’n kwestie, het gebruik van als en dan. Van nature ben ik sterk geneigd alles maar met als te vergelijken en moet ik nog steeds bij mij zelf zeggen: “Groter dan; even als.” Ik moet daar steeds bij nadenken. Het is niet geprogrammeerd in mijn data en ik kan het dan ook nog steeds maar een klein foutje vinden. Te vergelijken met een dagelijkse zonde en die is lang niet zo erg dan/als een doodzonde. En ook al gaat het hier om een ongelijkheid, dus dan denk je ‘dan’, toch hoort hier weer ‘als’ gelezen te worden, vanwege de invloed van zo. Kom er maar eens uit.
Een andere kwestie die mij de laatste tijd steeds meer opvalt is het gebruik van ‘die’ in plaats van ‘dat’ als betrekkelijke voornaamwoord. Zo hoorde ik onlangs een hooggeplaatste officier het hebben over  ‘een advies die…’ Een steeds vaker hoor ik die als ik dat verwacht. Toegegeven, ik begrijp nog steeds uitstekend waar het over gaat. Wat mij betreft is taal niet meer dan een instrument waarmee je probeert bedoelingen, gevoelens, gedachten  duidelijk te maken. Bedoelingen, gevoelens, gedachten woorden geven is al lastig genoeg. Nog los van hun, zij, die, dat en als en dan.