Depot

Tweede Pinksterdag. Raar fenomeen. Een vrije dag, maar elke relatie met het kerkelijke feest is verloren. Een dag voor de meubelboulevard. Maar we zijn al volledig ingericht. Gade heeft een ander idee. Ze heeft gehoord van een beeldenexpositie in Wageningen. Het Magazijn, heet het volgens haar. Ik tik bij Google ‘Magazijn Wageningen’ in. Ik krijg een stortvloed aan vacatures voor magazijnbedienden in Wageningen en verre omgeving te zien. Maar niets wat ook maar een beetje op een beeldenexpositie lijkt. Gade denkt nog eens diep na en probeert zich de naam van het museum te herinneren. Haar gezicht klaart op. “Het Depot, dat is het!” En dat blijkt het ook te zijn. Een particulier museum in een bijzonder gebouw. Een gebouw dat ooit diende als onderkomen voor de afdeling plantenfysiologie van de Wageningen Universiteit. Nu is het eigendom van een stichting die zijn vermogen ontleent aan de werkkracht en inzet van een visionaire ondernemer. Dezelfde man die in Amsterdam het Orgelpark vorm heeft gegeven. Een mecenas.
We worden vriendelijk ontvangen door de gastvrouw. Kaartje kopen is er niet bij. De toegang is gratis. Voor 1 Euro kopen we het beeldengidsje en starten onze dwaaltocht door de vele verdiepingen in het restaurant. Op zich is dat al de reis waard. Op het terras zitten is er even niet bij. Nu zien we door de grote ramen hoe tijdens onze lunch het aanpalende park geteisterd wordt door een fikse donderstorm. De bomen bezwijken net niet.
Het museum zelf herbergt honderden beelden die allemaal iets van doen hebben met het menselijke lichaam. We zien billen en borsten en buiken in alle denkbare materialen. Een verbijsterend aanbod, samengebracht in een verrassende architectuur, een kunstwerk op zich.
Ik had er nog nooit van gehoord, maar ik weet dat ik verkocht ben. We zijn nu niet eens de beeldentuin in geweest, noch in een bij het complex horende villa met kunst. Even zoveel redenen voor nog een bezoek aan Het Depot in Wageningen.