Dinsdag 26-4-11; 14.15
Spanje is Spanje geworden. De lucht is stralend blauw en bij elke “Farmacia” geeft het groene kruis afwisselend dag en temperatuur aan: 26-04-11 en 23 graden. De datum geldt overal, de temperatuur alleen in de schaduw. Op het terrasje van de bar “Mas que tapas” is het beduidend heter. De zon brandt. En zo hoort het in Spanje. Ik was ooit eerder twee keer in Barcelona, daar ging ik niet voor het weer naar toe. Maar nu wil ik dat het hier warmer is dan thuis. Het dat is het. Maar net weliswaar, maar het is warmer. Zo hoort dat op vakantie. Ik ben er nog steeds niet uit welke plaats vakantie nu in mijn bestaan heeft. Het is iets anders dan niet meer werken. Want werken bestaat voor mij niet meer, anders dan in het van tijd tot tijd een paartje in de echt verbinden. Vakantie is vooral met zijn tweeën zijn. Gade en ik. En verder niets of niemand anders dan het toevallig afgeluisterde gesprek op een terrasje.
Zo dadelijk gaan we naar het strand. Kijken hoe het daar is. Al is de veranda van ons vakantieverblijf ook een uitstekende plaats om vakantie te vieren. Zeker als ik mij verdiep om aan de hand van Umberto Eco de route van de vervalser Simonini te gaan, die van Parijs naar Sicilië, weer naar Parijs en Praag voert. En dat op een veranda in Denia. Waar ik ook nog verder peins over de zin van vakantie in een arbeidsloos bestaan. Ik herinner mij wat Cees Nooteboom zei: “Wie de wereld wil kennen blijft thuis, wie zichzelf wil kennen gaat op reis”, of woorden van gelijke strekking. Ik voel me hier wel thuis, dus misschien snijdt het mes wel aan twee kanten.
Woensdagochtend, 27/4/11 11.20 uur
Gisteravond vond ik op dit terras midden in de stad een nietje en mijn ravioli met 4 kazen. Een verrassende ontdekking, die ons een geweigerd likeurtje opleverde. Spanje heeft ook zijn stekelige kanten. Maar het terrasje ligt mooi, de koffie is er goed en de WiFi-verbinding werkt. Ik heb overigens wel een idee hoe de stad nog meer geld kan verdienen. Het verkeer is hier een voortdurende carrousel op zoek naar een parkeerplaatsje. Maar er zijn ook grote vlakten die ontoegankelijk leeg liggen te zijn. De straten zijn aan twee kanten een rij, vaak dubbel, blik, waar maar af en toe een gaatje in valt en daar zijn dan drie kandidaten voor. Maar vakantie is ook niet te hoeven nadenken over de parkeerproblemen van Denia. “Camarero, otro café con leche por favor.”