Democratie

Zaterdag hoorde ik het op de radio. Het tijdperk van de democratie lijkt binnenkort definitief afgesloten te worden. Democratieën lopen op hun laatste benen.De stem van het volk balt zich samen in de machtsuitoefening van één (bij voorkeur witte) man. Die weet wat het volk wil. En er zullen sombere tijden aanbreken. Ooit geloofde men dat alles goed zou komen als de islam zijn eigen verlichtingsperiode zou doormaken. Dat inzicht en harmonie het denken dan het denken zouden beheersen in plaats van polarisatie en vijanddenken. Maar in plaats dat het licht feller gaat schijnen, lijkt het langzaam uitgedoofd te worden en is het nog net voldoende om alleen het eigen gelijk te doen oplichten. De redelijkheid van de ander kan en wil niet meer gezien worden.
Ooit leerde ik van pater Martinianus (geprezen zij zijn naam) in de filosofielessen over Theillard de Chardin. Over zijn geloof in de toenemende amorisatie en het vertrouwen dat daardoor het paradijs op aarde zou neerdalen. Althans zo herinner ik het mij, maar 50 jaar beïnvloeden die herinnering natuurlijk danig. Graag citeer ik zijn definitie van liefde (als die al ooit te definiëren valt): “Liefde is de ander de ruimte geven  zich zelf te zijn.” En ook leerde de pater ons over Martin Buber, die zei dat als A en B elkaar echt ontmoeten A zal vertrekken als A met een B-accent en B als een B met een A-accent. Mooie gedachte, maar nu lijkt het vaak dat van zo’n ontmoeting al haast geen sprake meer is. De ontmoeting verwordt tot een confrontatie. Een confrontatie die ik met bezwaard gemoed afwacht en niet als Remco Camperts Somberman met toenemend genoegen afwacht. Nee, ik voorzie donkere tijden waar weinige het over velen te zeggen zullen krijgen. De Verlichting voorbij.
Ik zet Leonard Cohen op: “If you are the dealer, I’m out of the game. If you ar the healer, I’m broken and lame. If thine is the glory, then mine must be the shame. You want it darker, we kill the flame.”