Dement

Deze week kwam het bericht. Mijn schoonzus heeft Alzheimer en vasculaire dementie. Zij is de enige nog levende van mijn  broers, zussen, zwagers en schoonzussen. Dat waren er in totaal ooit  acht. Ik tel de lat-relaties en het niet-gehuwd samenwonen niet eens mee. Dan wordt het aantal iets groter en is er ook de vraag wie je dan wel en niet meetelt. Maar nu gaat het dus niet al te best met de laatst overgebleven schoonzus. Ze zal een zoekend bestaan in haar eigen leven gaan leiden. De gaten in haar herinnering zal zij niet meer kunnen opvullen. En of de rest stilte is?
Ik zag gisteren “The Iron Lady”. Ik verwachtte een soort biografie over Margaret Thatchers roemruchte jaren. Ik had geen recensies gelezen, noch naar trailers gekeken. En wat ik zag was het ontroerende verhaal van een vrouw, ooit de machtigste ter wereld, die het contact met die wereld alleen nog beleefde in illusies en waandenkbeelden. Een ontluisterend bestaan, onontkoombaar eenzaam in een zelfgeschapen klein universum.
Die film bekijken was het slot van de viering van onze 10e trouwdag. Gade en ik dronken in de ochtend samen koffie bij de boekhandel, het was tenslotte zaterdag, lunchte in een andere gelegenheid en aten voor de film in het filmhuisrestaurant. Zeg maar eens dat dat geen vieren is. En we keken terug op 10 mooie jaren. We vragen ons af wat we zullen doen. Straks in mei 2013 vieren dat we 25 jaar een stel zijn of wachten tot 28 juli 2014 als we 12½ jaar getrouwd zijn. Als er dan nog wat te vieren is.
Hoe zullen de volgende 10  zijn? Onzeker, dat is zeker. Kwalen en kwaaltjes zullen toenemen. Ouder worden gaat van au, zij het met mate. Pilletje erbij, pijntje er af. Helder blijven? Dat is te hopen. Beetje strammer worden. Krakende wagen, lang lopen. Onkruid dat niet vergaat. En vooral genieten, zolang je nog weet wat dat is.