Debuut

Tot voor een paar uur geleden kende ik nog geen grootvader van een keeper van een eredivisieclub. Maar nu wel. Als ik na de dienst een kopje koffie drink met een mede-kerkganger vertelt die mij dat hij zojuist het bericht heeft gekregen dat zijn kleinzoon debuteert als keeper in de eredivisie. Hij betreurt het dat hij geen directe getuige kan zijn van dat moment, want het kwam tamelijk onverwacht. Zijn kleinzoon speelde dit seizoen voor het eerst als derde keeper bij die club en afgesproken was de hele familie zou gaan kijken als hij eens een keer onder de lat zou komen te staan. Niemand had verwacht dat dat moment nu al aangebroken was. De eerste en tweede keeper zaten in de lappenmand en deze zondagochtend  werd de kleinzoon opgesteld. Dat vertelt de grootvader mij met enige trots, maar ook met wat teleurstelling want de wedstrijd zou over 20 minuten beginnen en in die tijd was de afstand van hier naar daar onoverbrugbaar. Hij kon zijn kleinzoon dus niet aan het werk zien.
De kleinzoon/keeper blikte op de radio tevreden terug op zijn debuut. Hij hield de nul, zoals dat in het jargon heet. En het aardige was dat hij niet de tijd had gekregen om zenuwachtig te worden. Daarvoor was de tijd tussen benoeming en aan de slag gaan te kort.
In mijn werkzaam leven heb ik die zenuwen voor een debuut wel gekend. Had  ik wel overal aan gedacht, geen inschattingsfouten gemaakt en de juiste puntjes op de juiste i gezet. Waren de juiste afspraken gemaakt en hadden anderen zich aan die afspraken gehouden. Elk meer of minder groot evenement was een debuut, telkens weer een eerste keer waarin je het onverwachte zoveel mogelijk moest incalculeren. Ik troostte mij zelf dan vaak door op  te merken dat het morgen voorbij zou zijn. Schrale troost. Maar opgelucht ademhalen als het toch allemaal weer gelukt was. Dat zal de keeper en zijn grootvader ook wel gedaan hebben toen de arbiter de wedstrijd afblies en de eindstand 2-0 was. En zo ken ik nu een grootvader van een eredivisiekeeper die een geslaagd debuut maakte.