Debuut

Nee, ik heb de wedstrijd niet gezien. Had leukere dingen te doen. Maar heb wel begrepen dat het een draak van een match was. Ik lees er over in het blog  van mijn neef (dossier-moddergat). Er moet dan heel wat aan de hand zijn geweest, wil mijn neef over voetballen schrijven. Hij houdt dan misschien wel van het potje als zodanig, maar de hype en de overdreven aandacht er voor is hem te gortig. In Trouw lees ik de column van Marijn de Vries en haar mededogen voor de debuterend oranje-voetballer die de last van het presteren op hoog niveau niet lijkt aan te kunnen. Ik geef het je ook te doen. Je bent 17 jaar, een leeftijd waarin je nog hoort te dromen tot de beste voetballers van Nederland te behoren. Maar na pas 7 eredivisieduels vind je je zelf al terug in het Nederlands elftal. Iets dat je nog niet eens op je bucket list had durven schrijven komt al uit. En na zo’n wedstrijd is de droom voorbij. Je wordt wakker in de onontkoombare wetenschap dat je een kans, dat je de wedstrijd verkloot hebt. Zeventien jaar, een van de jongste debutanten ooit, en nu al lijkt je voetballeven voorbij voordat het goed en niet zo wel begonnen is. En mocht het niet voorbij zijn, dan zal dit debuut altijd aan je blijven kleven. Je weet nu al, 17 jaar oud, dat dit feit, deze wedstrijd in je necrologie gememoreerd zal worden, hoe goed je carrière zich ook moge ontwikkelen.
Bucket list. Ik heb geen bucket list. Nooit gehad en zo ik hem gehad zou hebben, had daar geen voetballer worden opgestaan. En zeker niet om op 17-jarige leeftijd in Bulgarije te debuteren.
Op een zonnig dakterras raak ik in gesprek met een van de buurstudentes . Zij leest een boek over het maken van een bucket list. Een koe melken komt misschien wel op haar lijstje. Niet op het mijne. Ik heb geen lijstje, jaag nergens meer achter na. Ik wacht rustig af.