De eerste

Zondagochtend. Het is er de laatste tijd wat bij ingeschoten maar  de voorbije jaren was de zondagochtend gereserveerd voor kerkbezoek. Maar sinds de restrictieve virusmaatregelen is een deel van de betovering en inspiratie van de kerkgang verdwenen. Samen vieren, zingen, naar de preek luisteren, stil zijn en na de dienst koffie ziet er nu anders uit. Daar waar je gemeenschap wil beleven is het ook hier nu afstand houden. Natuurlijk, als er twee of drie in Mijn Naam  bijeen zijn, dat weet je maar al tegoed, dat heb je vaak genoeg ervaren, maar nu is het toch anders, heel anders. En de afgelopen zondag was het nog weer heel anders.
Op de parkeerplaats van een grote leegstaande fabriekshal is het deze zondagochtend zo druk als bij een kerk in Urk. We draaien door de poort naar binnen, een parkeerwachter wijst ons naar een plaatsje dichtbij de ingang. Er staat een rijtje wachtenden die gedoseerd worden binnengelaten. Iedereen heeft een mondkapje op als ware het een uniform onderscheidingsteken dat je er bij hoort. Eerste controle op of je wel bent wie je zegt te zijn. De rij splitst zich in een groep die de pijlen  ‘prikken’ moet volgen. Ik word eerst langs de ‘arts’ gestuurd. Ik heb kennelijk niet voor niets mijn leven dicht bij de kunsten doorgebracht. Omdat ik allergisch reageer op kaviaar zal ik na de vaccinatie een halfuur moeten wachten in plaats van een kwartier. Ik schuifel door naar de volgende controlepost. Voor de derde keer wordt naar mijn geboortedatum geraagd, voor de derde keer geef ik het goede antwoord en mag doorlopen naar prikpost 6. Daar zit achter een spatscherm Boris op mij te wachten, de wil weten wanneer ik geboren ben. Weer heb ik het bij het rechte eind en ik mag door naar Maud die een polo aanheeft met op de rug heg opschrift ‘prikker’. Zij maakt haar functie waar. De prik is pijnloos. Nu is het een half uur wachten. We mogen gaan. Het is een eind lopen naar de auto. De prik verbetert het lopen niet. Zou toch een mooie bijwerking zijn.