Danzig

Hoe ver is het naar Amsterdam? Het lijkt altijd veel verder dan het werkelijk is. Mijn trein die gisteren perfect op tijd liep, doet er 1 uur en 20 minuten over. Net tijd genoeg om mijn krantje te lezen, de kruiswoordpuzzel op te lossen en en wat hoofdstukjes te lezen in Tommy Wieringa’s  “Ga niet naar zee”. Een verzameling juweeltjes van de korte baan. Wieringa, ik wist het al uit zijn romans, kan schrijven, maar naar hierin blijkt ook op de vierkante centimeter.
Ik was op weg naar Amsterdam om een oude vriend te ontmoeten. 20 jaar hadden we elkaar niet gezien, 20 jaar of daaromtrent. In ons beider levens was in die 20 jaar heel wat gebeurd. Via een gemeenschappelijke vriendin bleven we wel op de hoogte van elkaars wel en wee in grove trekken. Voordat ik hem zou ontmoeten, we hadden om half een afgesproken in Danzig, het café bij de Stopera, ging ik met die net genoemde gemeenschappelijke vriendin eerst nog naar de Hermitage. Ja, in Amsterdam kom je nog eens ergens, Danzig, Hermitage. In de Hermitage is een tentoonstelling over Alexander de Grote, zijn mythe, zijn reizen, de werkelijkheid en zijn erfenis. Aan die laatste twee thema’s zijn we niet meer toegekomen. We hebben elkaar te veel te vertellen en ik vind het gezelliger rond de koffie te blijven kletsen dan met elkaar de resterende twee tentoonstellingsthema’s te bekijken.
Ik moet me nog haasten om niet veel te laat in Danzig te zijn. En daar voltrekt zich weer dat mysterieuze ineenschrompelen van de tijd. 20 jaar ballen zich samen in een warme accolade, een brede glimlach en lichte ontroering. Mannen van onze leeftijd vertellen elkaar over hun kwalen en herkennen daarin hun wederzijds bestaan. Maar er is meer dat je bindt, meer zelfs dan de geschiedenis die je samen had en waar de jaren 70 zo’n pregnante rol in speelden. Want dat was de tijd dat we elkaar geregeld zagen en dat is potdorie geen 20 jaar geleden, maar zo goed als het dubbele. De tijd is niet te vatten.