Danser

Als ik in een volgend leven zou geloven, heb ik gelijk ook een wensje. Dan wil ik terug komen als balletdanser of als valse nicht. Maar dan ook een heel valse en als het mogelijk zou zijn, trekt ook de combinatie van de twee nieuwe levens mij heel erg aan. Waarom nu net die keuzes?
Gisteren zag ik in in de Arnhemse Stadsschouwburg Het Nationale Ballet met een Hans van Manenprogramma. Ik hou van de stijl van Van Manen. Vloeiend, virtuoos, menselijk. In de pauze deelde iemand mijn mening dat als je zo’n ballet zag, je zelf ook het idee had zo te kunnen bewegen. Mooi niet. Ooit volgde ik in het kader van een stage een jaar lang elke dag balletlessen. Goed bedoeld gestuntel, met dat weliswaar redelijk expressieve maar niet zo soepele lijf. Te zwaar, te stijf. Nee, dan die jongens van Het Nationale Ballet. In het bijzonder Bruno da Rocha Pereira in het ballet ‘Solo’. Wat een kracht en gratie. Een ogenschijnlijk zwaartekrachtloos bestaan. Wat zou de wereld er anders uitzien als iedereen zich zo kon bewegen. Zo’n soepel lijf, daarin kan alleen maar een soepele geest huizen. Als de hemel er zo uit zou zien, dan wil ik er wel in geloven. Maar even vaak droom ik dat in dat prachtige mannenlijf een weliswaar soepele maar evenzeer vileine geest huist. Dat van de valse nicht, de vlijmscherpe observator die met een enkel geslepen woord iemand of iets anders fileert en het onbenul en de dommigheid schrijnend blootlegt. De valse nichten die ik ken zien er niet uit als gepolijste dansers. Ze zijn snel, maar alleen met woorden. Hun lijf huppelt hulpeloos achter hen aan. Neem bijvoorbeeld Oscar Wilde, die ik zeer bewonder, hoewel hij kapot ging aan een te groot vertrouwen in zijn eigen scherpzinnige eloquentie. Hij vergat te vluchten en kwam zo in de gevangenis. Geen dansersfiguur, wel joyeus, maar vederlichte virtuoos, nee.
Er moet vast een god bestaan die mijn gebedje kan verhoren:  “Laat mij terugkomen als een mengeling van een beetje van mijzelf en een beetje Oscar Wilde  en met het lijf en de danskracht van Bruno da Rocha Pereira. Amen.”