Criquielion

Het is ver voorbij het middaguur als ik mijn bed uitkom. De verkoudheid, wie weet misschien zelfs wel een lichte griep, heeft mij aan mijn sponde gekluisterd. Ik heb de nacht gezellig blaffend alleen doorgebracht. Gade koos heel verstandig voor het logeerbed, zodat zij rustig kon slapen en ik mij bij het veelvuldig hoesten niet hoefde in te houden.
En nu kriebelt de keel nog steeds, maar voel me toch fit genoeg om even wat te schrijven. Zonder dat is mijn dag toch eigenlijk niet compleet. Ik voel me zelfs zo goed dat ik me afvraag of ik dadelijk wel weer in bed zal kruipen of dat ik op televisie ga kijken naar de aankomst van de Waalse Pijl, die vandaag verreden wordt. Op de een of ander manier voel ik mij met die wielerkoers verbonden, maar dat is vooral te danken aan Claude Criquielion, een naam overigens die waar je bij het typen steeds goed moet opletten dat je de lettertjes wel op de juiste plaats zet. Claude Criquielion heeft deze klassieker twee keer gewonnen, in 1985 en 1989. Op mijn werk was er toen een klassiekerstoto en een van mijn favorieten was Claude. Ik had hem gekozen niet om zijn wielrenkwaliteiten, daar wist ik hoegenaamd niets vanaf, maar vooral om zijn achternaam, een naam die klonk als een klankdicht. En hij heeft mij niet teleurgesteld. Ik heb de klassiekerstoto nooit gewonnen, zelfs niet in de buurt van een ereplaats gekomen. Maar de schamele punten die ik wel haalde, had ik te danken aan Claude Criquielion.
Ik vraag me af wat er van hem terecht is gekomen.Via Wikipedia leer ik dat Criquielion in februari 2015 op 58-jarige leeftijd overleden is aan een zware beroerte. Hij had ook nog een zoon die ook een paar jaar gekoerst heeft maar niet aan de carrière van zijn vader kon tippen.
Ik denk dat ik maar weer naar bed ga. Ik blaf weer naar behoren en zal inslapen met de herinnering aan Claude Criquielion, tweevoudig winnaar van de Waalse Pijl.