Ze hadden niet gedacht dat het er dit seizoen nog van zou komen. De restricties die er van bovenaf waren opgelegd leken het onmogelijk te maken om weer een reeks traditionele dinsdagavond orgelconcerten te programmeren. Een programma maken, dat was nog wel te doen, maar voor wie deed je het dan? Samenkomsten waren verboden en een concert was een samenkomst. Maar gelukkig, de richtlijnen werden wat minder streng en zo kon dinsdagavond toch weer het eerste concert plaats vinden. Het vorige seizoen was ik nauwelijks geweest, maar deze keer had Gade voor alle concerten kaartjes gereserveerd. Dat moest, gewoon een kaartje kopen bij de entree was er niet meer bij. Dus even spontaan gaan was onmogelijk. Dat was niet meer normaal. De overheid had strenge en terechte regels gesteld om het virus zo min mogelijk een kans te geven zich te verspreiden. Het aantal concertgangers werd beperkt en de inrichting moest voldoen aan de anderhalve meternorm.
Voor het concert aten wij een hapje in een restaurant. Voor we plaats namen weer het inmiddels gebruikelijke en al gewoon gaan vindende vragenrondje: “Hebt u klachten, bent u in contact geweest met iemand met klachten.” Na onze ontkennende antwoorden zijn we van harte welkom op het terras, waar we eten met twee andere concertgangers. Misschien zitten we iets te dicht bij elkaar maar er wordt niet omhelsd of handen geschud, iets wat in normale tijden voor de hand had gelegen. We houden ons zo goed als we kunnen aan het nieuwe normaal. Ik word daar niet vrolijk van.
Ik word ook niet blij van de inrichting van de kerk voor het concert. De banken zijn verwijderd en vervangen door stoelen die op gepaste afstand van elkaar staan. Ook hier begroeten we bekenden weer met een hoofdknikje of een lichte buiging. Ook dat begint te wennen. De organist begint met te vertellen dat hij blij is weer een concert te kunnen geven met publiek. Dat werkt voor hem toch veel beter dan in zijn eentje te repeteren. Het is heerlijk te luisteren naar het in gouden glorie gerestaureerde Königorgel. Dat klinkt als vanouds. Heerlijk normaal in deze abnormale tijd.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links