Conference

Ik heb heel wat van de Frans Kellendonk-lezingen aangehoord. De eerste jaren was Gade lid van het voorbereidende comité en mocht ik als haar partner zelfs bij de voorafgaande ontvangst aanwezig zijn. Vooraanstaande schrijvers lieten zich inspireren door Frans Kellendonk en hielden een gewrocht betoog, waarvan het goed was dat het ook in geschreven vorm tot je kwam. Kon je nog eens nalezen wat tijdens de lezing je aan diepe gedachte was ontgaan.
Dit jaar had A.F.Th. van der Heijden de uitnodiging voor de lezing aanvaard. Ik had keurig op tijd op de invitatie gereageerd en het toegangsgeld overgemaakt. Gisteren spoedde ik mij naar De Vereeniging, de grote zaal. Want A.F.Th. bleek een publiekstrekker, waarvoor de eigen universitaire aula te klein bleek. Dus hup, naar de grote zaal. Ik bereidde mij voor op een gedegen betoog van de gelauwerde schrijver, die ik ook zeer bewonder. Ik heb veel, heel veel van hem gelezen. Van zijn eerstelingen onder het pseudoniem Patrizio Canaponi tot ‘De Helleveeg’, deel 5 uit de cyclus De Tandeloze Tijd en het meeste daar tussenin.
Ik ben erg vroeg.  Ik knik wat bekenden toe, maak een praatje en zoek in alle rust een mooi plaatsje in de zaal. Van daaruit heb ik een goed zicht op het spreekgestoelte, maar wel zo dat de microfoon  precies  zo staat dat het lijkt of de sprekers een zwarte clownsneus op hebben. Geeft hun woorden toch minder allure.
Na wat plichtplegingen en de uitreiking van de FransKellendonk-prijs 2014 aan Esther Gerritsen, die ik elke week zo graag lees in de VPRO-gids, is het woord aan de geachte inleider. Ik ga er eens goed voor zitten en luister naar zijn persoonlijke ontmoetingen met Frans Kelendonk. Verhalen waar hij zijn lezing mee lardeert. Maar is het eigenlijk wel een lezing? Hij geeft een verklaring van zijn manier van schrijven, van tegen de dingen aankijken in de vorm van een  toneelstuk dat hij van plan lijkt te schrijven. In de hoofdrol twee pausen. Een net afgetreden, een net benoemd. Van der Heijden fileert de ‘ene, heilige, katholieke en apostolisch kerk’ hier in het hol van de ooit zo katholieke universitaire leeuw tot op het bot. Zijn lezing verwordt tot een polemische conference. Iets te veel van het niet zo goede, wat mij betreft.
Bij de napraat zijn de professor, de dichter en de oude vriend het met mij eens. Ik neem nog een bitterbal en vertrek om de bus van 18.04 uur te halen.