Compostella

Het mag al een wonder heten dat het ‘Syndicat d’initiatives’ open is. Het is nog lang geen hoogseizoen, amper voorseizoen maar toch zijn de openingstijden aan de ruime kant. Het kantoortje is in een zijvleugel van de abdij van Corbigny. Voor rolstoelen volstrekt ontoegankelijk. Trapje voor het hek op het binnenplein, een pad met kiezelsteentjes dat net vers lijkt aangelegd en dan nog vijf treden naar de ingang. Geen rolstoel kan er komen. Is ook niet zo erg, want de ruimte is zo klein dat die er nauwelijks zou hebben ingepast, als alle hindernissen overwonnen waren.
Uit een zijvertrekje komt de informatrice. Nee, we hebben geen speciale vragen, we kijken even rond. Grasduinen in de rekken met folders van de talrijke kastelen, dorpjes, attracties. Er komen twee imposante mannen binnen. Omvangrijk, niet alleen door hun zware rugzakken. Ze mogen er zelf ook zijn. Een Fransman en een Waal. Op weg naar Compostella. Ze hebben nog twee maanden gaans voor de boeg. Dit dorp is een pleisterplaats voor pelgrims op weg naar het zuiden. En hier bij de plaatselijke VVV halen ze hun stempeltje als bewijs dat ze te voet hier langs zijn gekomen. Ze zien er verregend uit. Met veel gesteun en gepuf ontdoen zij zich van hun rugzakken. Het kleine kantoortje is nu helemaal gevuld. Een informatrice, twee pelgrims, twee kolossale rugzakken en wij. Het is maar goed dat Gade en ik geen pelgrims zijn. Onze rugzakken hadden er niet meer bijgepast. Ik heb nooit overwogen, ook toen ik het nog gekund zou hebben, naar Compostella te gaan. En zeker niet te voet. Ik wens de pelgrims een goede tocht. “C’est bien dit: koede tokt” antwoordt de Waal die ook een mondje Nederlands spreekt. Zij hijsen zich weer in hun rugzak.
Verderop in het dorp op het winderige terras van het PMU-café raken we aan de praat met een moeder en dochter. Landgenotes op weg naar Compostella. De moeder is ongeneeslijk ziek. Zij zal zo goed als zeker het einddoel niet bereiken. Voor haar is het een afscheidstocht. Van het leven, van haar dochter. Voor de moeder zou ik wensen dat Compostella dichterbij lag en dat daar wonderen gebeuren.