Complimentje

Dit stukje had met evenveel recht ‘Moe’ kunnen heten. Of zeg maar gerust ‘MOE’.  Ik kan me nauwelijks herinneren hoe ik gisteravond thuis ben gekomen. Nee, niet van de drank, ik drink al jaren geen druppel alcohol meer. Maar van de vermoeidheid. Niet dat ik zoveel gedaan had, maar gewoon door de duur van de dag. Die dag begon om 07.30 uur. Het gebruikelijke ochtendritueel, inclusief het schrijven van mijn dagelijkse stukje en tot voor de laatste dag van de Vierdaagse naar mijn werkplek op de Wedren. Daar weer kort vergaderen, stukjes schrijven, telefoontjes beantwoorden, koffie drinken. Dan naar de intocht. Om een oogje in het zeil te houden bij het persvak naast de eretribune. Nu is dat een werkje van niks, want er is nauwelijks belangstelling voor het persvak. Een beetje journalist laat zich toch niet opsluiten in een persvak en als zij een cameraman of fotograaf bij zich hebben mogen ze ook zo het parcours op. Op een gegeven ogenblik ben ik zelf maar in het persvak gaan zitten, was er tenminste iemand om in de gaten te houden. Ik heb goed op zelf gelet en op de ruim 38.000 langskomende wandelaars. Ik heb maar even gezeten, een kwartiertje misschien, niet eens eigenlijk. De rest heb ik gestaan en gestaan. Meer dan 6 uur, exclusief het wachten op de collega’s met wie ik samen het slotdiner gebruikte. En zo nam de moeheid langzaam bezit van dit gammele lichaam. Te moe bijna om nog op mijn benen te staan. Ik had wel eens gehoord over van vermoeidheid op je benen staan te tollen. Ik weet nu hoe dat voelt. Om kwart voor 12 tol ik mijn bed in.
Als ik aan het begin van de avond wachtend op de collega’s wat door de Vereeniging drentel, komt er een mijnheer op mijn af. Aan zijn uitrusting, rood fleece jack, badge onmiddellijk te herkennen als een vrijwilliger van de Vierdaagse. “U bent van de Dienst Communicatie?” Ik bevestig dat. Ontkennen heeft geen zin, het staat op mijn badge. “En u schrijft elke dag die cursiefjes in ons blaadje?”  Ik verwacht wat kritische opmerkingen, het verwijt van tik- of stijlfouten. Niets van dat alles. Ik krijg een complimentje voor mijn stukjes. “Zo mooi van toon, ik geniet er steeds van.” Daar doe je het toch voor en daarom heet dit stukje niet ‘Moe’.