Naar schatting zijn het er zo’n 1.200 geweest. Twaalfhonderd huwelijken die ik als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand gesloten heb. Dat kunnen er enkele tientallen meer, maar ook wat minder geweest zijn. Laten we het op 1200 houden. Twaalfhonderd keer twee, dat is toch zo rond de vijfentwintighonderd mensen die ik tenminste voor een dag gelukkig heb gemaakt.
Een paar jaar geleden ben ik gestopt als trouwambtenaar, zoals ik met heel veel gestopt ben. Ik sloot die carrière af op zijn hoogtepunt, want zo beschouw ik het huwelijk van mijn zoon en schoondochter dat ik sloot als slotstuk van 20 jaar babs zijn toch wel. Dat boek werd met dit huwelijk gesloten. Jarenlang had ik aan jonggeliefden, hoe kort ze elkaar ook kenden, mijzelf aanbevolen als trouwambtenaar, zo in de trant van “als er ooit een huwelijk van mocht komen, ik hen gaarne van dienst was.” En enkele keren heeft die wervende uitnodiging resultaat opgeleverd.
Het is een kalme namiddag. Er wordt gebeld, een bel die ik niet hoor. Wel hoor ik mijn telefoon afgaan. Het is mijn overbuurvrouw die mij vertelt dat er twee jonge mensen met een geweldige bos bloemen bij mij voor de deur staan. Ik spoed mij de trap af. Twee glimlachende mensen: “Weet u nog wie wij zijn?” Negen jaar geleden vertrokken zij uit mijn straat, na een paar jaar onze buren geweest te zijn. Ik herken ze. “En weet u ook nog dat u toen zei dat als het er ooit van zou komen u ons wel wilde trouwen?” Ik herinner mij het niet meer, maar het zal vast zo geweest zijn. “Toen waren we er nog niet aan toe, maar nu is het zover. Wilt u ons trouwen?”
In negen jaar kan er veel veranderen. Ik heb het trouwboek voorgoed dichtgeslagen. Voor mij geen comeback. Ik ben Heintje Davids niet. Met pijn in mijn hart vertel ik hen dat. Ze lopen over van begrip. Ik twijfel, aarzel, maar weet dat ik dit niet meer doen moet. Soms zijn dingen echt voorbij, voorgoed voorbij.
Ik feliciteer hen met hun voornemen en wens hen nu al alle geluk. Ze verdienen het. Met bezwaard gemoed neem ik de bloemen aan.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Geniet van al het goede dat je hebt gedaan en misschien van de bloemen? Mag je blijven autorijden???