Column

Ik heb de laatste jaren heel wat afgebouwd en grote rust in mijn bestaan gebracht. Geen bestuursfuncties meer, geen bijbaantje, geen lid meer van wat voor een werkgroep dan ook. Geen saaie vergaderingen meer en ook geen leuke. Niets van dat alles. Een agenda met heel veel wit en dat bevalt uitstekend. Ik beheers de kunst van het vervelen bijna tot in het perfectie. Vanochtend hoorde ik daar op de radio ook over. Er werd gesteld dat de mens niet meer tot goed vervelen in staat was. En vervelen moet dan niet worden uitgelegd als een grote grijze saaiheid, maar zou meer beleefd moeten worden als een ‘dolce far niente’. Als je dat op de juiste toon uitspreekt proef je al de zoetheid van dat leven.
Eigenlijk heb ik nog maar één echte mij zelf opgelegde verplichting per dag. En dat is het schrijven van dit stukje. Maar dat voelt niet als een last, maar ik beleef het veel meer als en lust. En dat gevoel heb ik niets sinds vandaag of  gisteren. Ooit, in het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw scheef ik in de schoolkrant van de school van mijn kinderen vier jaar lang een stukje. Vandaag de dag zouden we dat een blog noemen, ik houd het bij column. Die krant heette ‘Het Schrijverke’ en ik publiceerde mijn stukjes onder het pseudoniem Oscar Uders→O.Uders→Ouders. Creativiteit tot en met! Vier jaar heb ik dat gedaan, totdat de directeur van de school in een in mijn ogen onschuldig stukje ging schrappen en veranderen zonder mij daarvan te laten weten. Conflict en einde Oscar Uders. Alle stukje uit die tijd heb ik nog en geven een aardig beeld van toen, het onderwijs en opvoeding.
Een paar weken geleden, het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan, werd mij gevraagd of ik niet geregeld iets in het parochieblad wilde schrijven. Een column bijvoorbeeld. Ik heb van harte ja gezegd. Want schrijven is toch met niets doen een van de leukste dingen die ik ken.