Claire

Claire was ooit de assistente van Els toen zij leidster was van een dienstencentrum voor bejaarden in Arnhem. In de jaren ’70 werden dat soort opvangcentra nog zo genoemd. Instellingen waar min of meer alleenstaande bejaarden  voor een grijpstuiver een maaltijd kregen aangeboden, er sociëteitsmiddagen waren met een cultureel programma, maar waar ook gewoon ruimte was om een kaartje te leggen of een kopje koffie te drinken en een praatje met mensen uit de buurt te maken. Niemand kon toen nog bevroeden dat Claire nooit helemaal uit ons leven zou verdwijnen en vooral in dat van Els een nadrukkelijke plaats bleef houden. Toen Els ophield met werken bij het dienstencentrum en met man en kinderen weer naar Nijmegen verhuisde bleek Claire maar een paar huizen van ons vandaan te wonen. Bijna buren.  Claire was alleen en ons huis werd voor haar een vaste ankerplaats. Elke dinsdagavond at zij met ons mee, deel van het gezin. De kinderen kregen van haar bijnamen . Kikkertje en Beertje en Claire zelf werd bevorderd tot tante, een status die op geen enkele manier door familiebanden geschraagd werd. En elke dinsdagavond speelde Els tot haar geveinsde genoegen twee of drie potjes scrabble met Claire. Ik had die dinsdagavonden altijd wel iets anders te doen. Claire werd ouder en ouder en Els zorgde steeds meer voor haar in sociaal op zicht. Ook toen Claire niet meer zelfstandig kon wonen hield Els meer dan een oogje in het zeil en ging geregeld op bezoek en bleef zo voor Claire het contact met de buitenwereld. Een buitenwereld die zich allengs beperkte tot haar kamertje in het verzorgingstehuis. Een verzorgingstehuis waar zij jarenlang veel en goed vrijwilligerswerk had verricht, maar waarvan ze zei dat ze hoopte er nooit terecht te komen. Toen dat er uiteindelijk toch van kwam had zij geen notie meer  waar zij was en werd in contacten met haar de naam van het tehuis zorgvuldig  vermeden.
Zoonlief gaat nu in plaats van zijn moeder geregeld bij haar op bezoek. Bliksembezoekjes die zonder besef van tijd voor haar ook best uren kunnen duren. Vanmiddag ben ik met Zoon bij haar op bezoek geweest. Na een paar minuten gaf ze al aan eigenlijk verder te willen slapen. Ik geloof niet dat zij mij ook maar eventjes herkende. Jan van Els, het zei haar allebei niks meer.