Chris

Chris hoorde bij ons straatje. Dagelijks slofte hij gebogen, soms wel twee, drie keer op een dag, van zijn huisje iets verderop in de straat naar de supermarkt aan de overkant.  Daar  dronk hij dan een gratis koffie uit een kartonnen bekertje en las zijn krantje. Zijn vaste uitje
Chris woonde alleen. Was soms in voor een praatje, maar meestal liep hij traag voorbij. Zijn fiets gebruikte hij bij zijn wandelingetjes als rollator. Ik heb hem er nooit op zien fietsen. Soms, als het heel mooi weer was, was Chris spraakzamer en vertelde enthousiast over zijn zonnepanelen. Die had hij ooit samen met andere buren en overburen aangeschaft. Hij wist dat er ook op ons dak van die panelen lagen. Dat leek een band te scheppen.
Chris woonde hier al lang voor ik in dit straatje kwam. Misschien zijn hele leven al. Chris zorgde voor zich zelf, soms kwam een familielid langs, even op bezoek, maar voor de rest leek Chris zich uitstekend te redden. Eigenlijk had Chris meer zorg nodig, maar hij was gehecht aan zijn huisje, aan zijn buurt. Hij hoorde zo bij de stoffering van de straat, ergens anders zou hij waarschijnlijk niet meer gedijen.
Als er een straatborrel was liet Chris meestal verstek gaan. Misschien was dat wel te druk voor hem en paste dat niet bij zijn slepende tempo. Over het waarom van dat tempo deden verhalen de rondte, maar voor mij was Chris een man met een onbekende geschiedenis. Een geschiedenis die zijn lijf en leven getekend had. Dat was hem meer dan aan te zien.
Nu is Chris dood. Gisteren gestorven. Het regent, plassen vormen zich in het straatje. Ik staar uit het raam, kijk naar Chris zijn huisje. De gordijnen zijn dicht.