Chocoladetruffels

Een smaaksensatie. Bij de koffie krijgen ik keurig op een apart schaaltje een bepoedersuikerd koekje gepresenteerd. Gulzigaard die ik ben, hap ik er niet een klein stukje af, maar stop de hele lekkernij in een keer in mijn mond. Past precies. Het lijkt of mond en koekje voor elkaar geschapen zijn. De schepping is voltooid. Dat wat voor elkaar gemaakt lijkt, heeft elkaar gevonden. De voleinding der tijden. Langzaam bijt ik door de krokante bovenlaag en dan is daar de truffelcrème. Mijn mond loopt er van over, het hart is er vol van.
Zo begint een lunch met een vriendin van heel vroeger die weer naar mij op bezoek is gekomen. Ik haal haar op van het station voor een genoeglijke lunch in een daartoe geëigend etablissement.
Wat een verrukkelijk koekje. Ik spreek er het dienstertje op aan, die mij vraagt of ik er misschien nog een wil. Ik vergeet voor even dat ik diabeet ben. Soms moet je je genoegens niet altijd ontzeggen. Zin brengt maar liefst twee koekjes, een voor mij en een voor mijn gaste. Haar glas wijn ging niet vergezeld van een koekje, hoort er officieel niet bij, maar nadat ik zo uitvoerig de loftrompet over het koekje heb gestoken mag zij in dit smaakgenot delen. Ook voor haar dus een koekje. Zij deelt mijn genot. Het dienstertje deelt mee dat de koekjes ook hier te koop zijn. Ik ga op het verleidelijke aanbod niet in. Mijn gaste wel en bestelt er 10. Voor thuis.
De lunch is voortreffelijk en genoeglijk. Levensgeschiedenissen worden weer opgepoetst, de mosterdsoep smaakt naar behoren, de rest is passend, het gesprek beslaat weer meer dan 50 jaar. Er is een zakje met 10 chocoladetruffels op de hoek van onze dis gezet.
Tijd om te gaan. Via de toeristische route rijden we terug naar het station. Zij gaat met de trein op weg naar het centrum van het land. Ik rij naar huis. Er komt een appje binnen: “Nou ben ik toch de truffels vergeten! Jammer maar ik weet hoe ze smaken.” Ik antwoord: “Zoete herinnering.”