Carrington

Het is maar een klein berichtje in de krant. Een fotootje en wat functies. Als je eenmaal 99 jaar bent geworden en al lang maatschappelijk niet meer actief bent, worden er geen uitgebreide necrologieën meer aan je gewijd.
Oud-Navo-chef Lord Peter Carrington is overleden meldt een klein hoekje in mijn ochtendblad. In negen van de tien gevallen lees ik over dit soort berichtjes heen. Nu niet. Ik heb een persoonlijke herinnering aan de Lord, onder meer kabinetslid onder Churchill, maar ook veteraan in het Britse leger en destijds  betrokken bij de verovering in WOII van de Waalbrug.
Die gebeurtenis uit 1944 werd veertig jaar later nog eens uitbundig herdacht, en ook nog eens in 1995. Ik weet niet bij welke van deze twee herdenkingen mijn herinnering werd geboren. Maar dat maakt voor het verhaal niet veel uit. Ik had bij beide herdenkingen een taakje, maar het gaat nu over die ene keer dat ik aangewezen was om de VIP-gasten bij de herdenking op het Trajanusplein naar hun zitplaats te begeleiden. Iedereen was op protocollaire wijze geplaatst en de auto’s met de hoge gasten kwamen voorrijden. Er zwaait een portier open en Lord Carrington stijgt uit. Ik zal hem naar zijn zitplaats begeleiden en verwelkom hem met “Welcome in Nijmegen, Your Lordship” of woorden van gelijke strekking. Dan zegt de Lord tegen mij: “The Lord caused you a problem. He brought his Lady.” De Lady was niet aangemeld en er stond geen stoeltje voor haar klaar. Van de laatste rij niet toegewezen klapstoelen gris ik er een mee, die ik nog net naast het stoeltje van de Lord kwijt kan. “Thank you”, zegt de Lord. “Your welcome”, zeg ik.