Carré

De tafels staan in carré. Heel vroeger leerde ik uit het handboek “Vorming” van prof. T.T. ten Have, als ik mij wel herinner, dat die opstelling tamelijk procesgericht  is. Anders dan de cirkel zonder tafels, die helemaal procesgericht is (Ben jij die ik denk dat jij bent) en tegengesteld aan de theateropstelling, waar je elkaar met de nek aankijkt en die vooral doelgericht is. Het carré zit er dus wat tussen in, het gaat wel om elkaar, maar er moet ook een doel gerealiseerd worden. Ja, er is toch nog iets blijven hangen van de lessen (colleges zouden ze tegenwoordig zeggen) methodiek van het sociaal-cultureel werk.
Aan de tafels zitten keurige heren. Zo op het eerste oog althans. Zij, of laat ik het maar bekennen wij, want ik zit ook aan, vergaderen. Dat doen ze elke maand en praten over de commissies die net weer niet gedaan hebben wat verwacht werd, over de geringe aanwezigheid en maatschappelijke betrokkenheid. En dat alles doordesemd met snaakse opmerkingen, waarbij het volume meer bepalend is voor het gehoord worden dan de esprit van wat gezegd wordt.
Naast deze vergaderavonden, afgesloten met een eenvoudige maar voedzame maaltijd ontmoeten zij elkaar ook nog 1x per maand (voor een goede vriendschap hoef je elkaar niet te overlopen)  voor een programma-avond. Een deel van de vergadering vandaag is aan de invulling van die avonden gewijd. En met verwondering zie ik hoe de heren (mijzelf incluis) zich verstrikken in een ongeleide discussie waarin hoofdlijnen en bijzaken zich verwarren tot een onontwarbare kluwen. Het doet mij denken aan Handelingen 19:32: “De vergadering zelf was in de grootste verwarring; de een riep dit, de ander dat; de meesten wisten niet eens, waarom ze saamgekomen waren.” We worden gered door de klok, die zegt dat het etenstijd is. De tafels worden verschoven. De maaltijd wacht. En het is zoals elke maand toch weer een meer dan genoeglijke avond. Jongens zijn we…