Carnaval

Zelden had een stukje een onterechtere titel dan vandaag. Het is weliswaar carnavalsdinsdag, de echte Vastenavond, maar niets, maar dan ook helemaal niets heb ik mij dit jaar aan carnaval gelegen laten liggen. Ik heb zelfs niet heel even op de tv naar een Duitse carnavalsoptocht gekeken. Gewoon niet aan gedacht. Het leek of carnaval uit mijn systeem was geschrapt. Begrijp me goed, ik heb niets tegen carnaval. Kan zelfs bogen op een rijke carnavalshistorie die geïllustreerd wordt door een doos vol met blikken onderscheidingen en ergens op een plank ligt in een plastic zak tegen de motten een heuse steek die ik jaren geleden kreeg toen ik ridder van de hofraad werd. Mijn naam prijkt nog op de website van de organisatoren onder de vermelding: “Sinds 2002 benoemt de Hofraad (vrijwel) ieder jaar een Ridder. Deze persoon heeft een staat van dienst binnen Nijmegen, Het Hofbal en/of Knotsenburg. De riddering vindt plaats tijdens het Hofbal door de President van de Hofraad samen met de Burgemeester van Nijmegen.” In 2006 was ik aan de beurt. Tot voor een paar jaar hees ik mij voor het door de hofraad georganiseerde hofbal in mijn smoking, hing de onderscheiding om en zette de steek op. Alaaf. Gade en ik aten een hapje mee en bleven even hangen. Niet te lang. Te veel geroezemoes.
Een paar weken geleden liep ik een van de organisatoren tegen het lijf. Hij ging er van uit dat ik er dit jaar wel weer bij zou willen zijn. Ik vertelde hem dat dat waarschijnlijk niet het geval zou zijn. “Ik neem nog wel contact met je op en zorg voor twee toegangskaarten.” Ik heb na die korte ontmoeting niks meer van hem gehoord, geen kaart ontvangen. Op de website lees ik dat het weer een geweldig feest is geweest. Zal best. Zonder uitnodiging heb ik me er niets eens voor hoeven af te melden.