Carnaval

Ooit vierde ik carnaval. Dweilde van café naar café. Het was in de jaren 70 van de vorige eeuw, toen het even leek of carnaval in Nijmegen echt iets kon worden. Maar dat had meer met mijn perceptie te maken, dan met wat er feitelijke gebeurde. We waren jong, de vriendgroep was uitgebreid en het leek of heel de stad hoste. We keken niet verder dan de groep groot was.
Later kreeg ik in mijn arbeidzaam leven met carnaval van doen. Regelde de overdracht van de sleutels van de stad van de burgemeester aan de Prins Carnaval van dat jaar, was gastheer bij boerenbruiloften in het stadhuis en bekeek de optocht vanuit dat zelfde stadhuis. En iedereen dacht dat ik een fervent carnavalsvierder was. Maar het was werk voor mij. Ooit zei een chef tegen mij dat werk best leuk mocht zijn en dat was het werken met carnaval. Even het stadhuis op zijn kop zetten en ervoor zorgen dat het leek of Nijmegen en Knotsenburg (de carnavalsnaam voor Nijmegen) echt synoniemen van elkaar waren. Het was in die tijd ook dat ik een burgemeester liet zeggen dat je kon zien dat Nijmegen een zuidelijke stad was, want ze vierden er carnaval, maar ook dat Nijmegen een noordelijke stad was want ze kunnen het niet. Als ik in die tijd de burgemeester begeleidde naar een carnavalsactiviteit buiten het stadhuis en wij te voet door het centrum liepen, waren wij vaak de enige die verkleed liepen. De burgemeester in kiel, ik in pandjesjas, allebei omhangen met de overdadige onderscheidingen die bij carnaval lijken te horen. De burgers van Nijmegen keken vreemd naar deze twee uit de toon vallende inwoners van Knotsenburg. Wij waren allochtonen in onze eigen stad.
Ik maakte zo’n indruk als carnavalscoryfee dat ik jaren geleden ook nog benoemd ben tot Ridder van de Nijmeegsche Hofraad, compleet met buitenmodel steek. Die steek lag dit jaar onaangeroerd in de kast tussen de mottenballen. Ik heb de uitnodiging voor het bal afgeslagen. Carnaval gaat dit jaar aan mij voorbij. En voor wie het toch viert: “Knotsenburg Alaaf.”