Canvassen

Als ’s avonds om half negen de bel gaat, denk ik dat het Gade zal zijn die haar voordeursleutel vergeten is. Zij was naar de fysiotherapeute en dan kan het gebeuren dat je je huissleutels vergeet. Iedereen vergeet zijn sleutels wel eens. Goed dat ik thuis ben om haar binnen te laten. Als ik de deur open doe kijk ik in het verlegen gezicht van een lange jongeman met een groen jack aan. Het is even schakelen als je je echtgenote verwacht en er een verlegen ogende jongeman met een groen jack voor je neus staat. Op zijn groene, te grote jack staat met grote witte letters GROEN LINKS.
Ik kijk hem vragend aan. Of ik ga stemmen, vraagt hij mij. Uiteraard ga ik stemmen. Dat lijkt hem op te beuren en hij vraagt mij of ik daarbij dan Groen Links overweeg. Ik vertel hem dat ik dat zeker doe, eigenlijk ook al van plan was, maar dat ik even aan het twijfelen ben omdat ik na de stemwijzer ingevuld te hebben bij de PvdA uitkwam. Oude liefde, die ik al sinds jaar en dag verlaten heb. Bovendien staat op die lijst een Nijmeegse kandidate, weliswaar zo goed als onverkiesbaar als je enige waarde aan de peilingen hecht, die ik als driejarige in Nicaragua nog op mijn schoot heb gehad en die een tijdje een overbuurvrouw was. Dat schept toch een band. De jongeman begrijpt mij. En als ik hem vertel dat mocht ik Groen Links gaan stemmen ik de kandidate zal kiezen die de partij liever niet had zien terug komen. Maar zij heeft wel mijn voorkeur en kwam alsnog hoog op de kandidatenlijst. Ooit schudde ik haar de hand op het vliegveld van St.Petersburg in de rij voor de douane. Ook dat schept een band. De jongen heeft dan nog een advies. Als ik op een vrouw en een Nijmeegse kandidaat wil stemmen heeft hij de nummer 14 van zijn partij in de aanbieding. En nu zweef ik tussen drie politica’s.
“Veel succes”, wensen we elkaar toe. Ik hem met het canvassen, hij mij met mijn keuze.