Cake

Een paar weken geleden zong ik nog met haar het hoogste lied in het smartlappenkoor waar het meer gaat om het zangplezier dan om de kwaliteit. Eens in de veertien dagen bewegen wij ons via De Vlieger, naar een man die niet mag huilen, naar pappie loop toch niet zo snel en alles daar tussenin. Geheide smartlappen. En dan opeens, op zo’n vrolijke namiddag gebeurt het. Midden tussen de haar omringende sopranen zakt ze in elkaar. Consternatie. De pauze een half uur eerder dan gepland. Sirenes. Ambulance. Ziekenhuisopname en dan begint het hele medische circus te draaien. Aanvankelijk lijkt het mee te vallen, tot de definitieve diagnose komt. En die is onontkoombaar en voor geen enkele andere uitleg vatbaar. Haar kwaal is hopeloos, inoperabel. Mijn kaartje met obligate bemoedigende woorden, pover blijk van medeleven, verandert daar niets aan.
Het was druk op de crematieplechtigheid. Getuigen van een uitgebreid sociaal leven. Golfvriendinnen, buurtbewoners, familie, koorleden. Ik zie veel bekenden. Onze sociale kringen raakten elkaar in het voorbijgaan. Het koor De Jammerlapjes, de organisatie van de Vierdaagse, waar we allebei al jaren actief in waren.
In iets meer dan een half uur wordt een rijk leven afgesloten. Wordt er stilgestaan bij wie zij was, bij wat zij was. Goedlachs, opgewekt, vrolijk nog vol verwachting. Maar de tijd haalde haar met reuzensprongen in. Binnen de kortste keren werd duidelijk dat er niets meer te redden viel. De leidster van haar schilderclub spreekt, de buurman, de golfvriendin, haar dochter, haar man. Een kleinkind speelt het Ave Maria. We worden uitgenodigd op de koffie met cake. Gewone cake en chocoladecake. Ik drink een kop koffie, met chocoladecake. Praat met een vriend over vergankelijkheid en we zien wie er allemaal is. Drukken handen en zeggen dat het toch wel erg snel gegaan is en hopen elkaar in vrolijker omstandigheden weer te zien.
Morgen ga ik weer naar het koor. Zingen van mijn wiegie en ik ben zo blij dat ik je niet vergeten ben.