Het was al weer een tijdje geleden dat ik had afgesproken om met de mooie A te lunchen en even bij te praten. Zo gaat dat soms. Maar nu was het weer gelukt een afspraakje te maken. Plaats en datum naar elkaar ge-appt.
Als ik het café binnenkom zijn maar enkele tafeltjes bezet. Ik ga in een ver hoekje zitten en wacht. Het is precies de afgesproken tijd, de twaalf-uurs klok beiert over de stad. Ik heb geen bril op, kon die niet zo gauw vinden en ach, zonder bril zie ik meestal ook wel scherp. Aan het ander eind van het lokaal zitten twee jonge vrouwen genoeglijk met elkaar te kouten. Even denk ik de mooie A te herkennen in degene die met de rug naar mij toe zit. Ik knik een keer vriendelijk naar de mij onbekende dame die ik we in het gezicht kan zien en verdiep me weer in het spelletje wordfeud dat ik afwachting speel. Maar ik zie ook hoe de mij onbekende dame haar tafelgenote toespreekt en haar hoofd in mijn richting knikt. Reden voor de gesprekspartner zich naar mij om te draaien. Het blijkt toch wel degelijk de mooie A te zijn. Ik heb een bril toch harder nodig dan ik dacht.
De mooie A lijkt er een gewoonte van te gaan maken mij niet alleen met haar aanwezigheid te verrassen maar als extra cadeautje zich te laten vergezellen door nog een mooie jonge vrouw. Voor mijn verjaardag bracht ze al iemand mee en nu is er haar huisgenote, waar ze al studerend in de bibliotheek de ochtend had doorgebracht en nu had meegenomen naar onze lunchafspraak. Mij best, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, zeker als het zulk charmante entourage is. Ik stel mij aan de huisgenote voor. “Ik heb al veel over u gehoord, mijnheer.” Ik zeg haar dat ze mij met een gerust hart kan tutoyeren. In de loop van het gesprek lijkt dat niet erg te vlotten. Het u blijft het jij overtreffen. De mooie A stelt me gerust: “Voor mij ben je gewoon Jan.”
Na een ruim genoeglijk uur spreken we af elkaar over niet al te lange tijd weer te spreken. Ben benieuwd wie ze dan meebrengt.
P.S. Morgen woensdag 11 maart geen blog. Ben echt even weg.