Buurttafel

Het is een fleurig A5-je dat op mijn deurmat ligt. De bezorger of bezorgster heeft de nee-nee sticker op mijn brievenbus genegeerd. Als de SP of de afhaalchinees dat doet erger ik mij daaraan. Nu in het geheel niet. Niets zo fijn als selectieve verontwaardiging. Het foldertje meldt dat een aantal buurtbewoners een initiatief heeft genomen met als uitgangspunt, ik citeer: “In een gezellige en ongedwongen sfeer bekenden en nieuwe mensen ontmoeten tijdens ene eenvoudige maaltijd.” Een prima initiatief. Je moet je van te voren aanmelden. Het hoofdgerecht kost een tientje en er is ruimte voor 20 gasten. Plaats van handeling het eetcafé op de hoek van de straat waar ik woon. Gade en ik schrijven ons in voor de eerste bijeenkomst. Vergeten op te geven of we vlees, vis of vegetarisch willen. Prompt een mailtje van de organisator om dat als nog aan te geven. Wij kiezen voor vis.
Precies om 18:00 uur, ik ben een man van de klok als  het op eten aankomt, ben ik een van de laatste die arriveert. Bekende gezichten, onbekende mensen. Ik schuif aan aan een tafel van 7, schud handen, hoor waar de mij onbekenden wonen. Allemaal uiteraard in de Schildersbuurt. Het is vol, 20 eters die in een informele setting hun buurt beleven. Ik heb al vaker hoog opgegeven over het straatje waar ik woon, nu kan ik dat uitbreiden tot de buurt waar ik woon. Het plan is om elke drie weken zo’n bijeenkomst te organiseren. Samen babbelen, lachen, eten en genieten van het gezelschap. Soms kan een stad, in ieder geval onze buurt, een dorp zijn. Natuurlijk is het zo dat de populatie deze avond iets weg heeft van een bejaardensociëteit.  Logisch natuurlijk, want de maaltijd is gepland op de tijd dat in een gezin met kinderen het ook etenstijd is en de kleintjes naar bed toe moeten.
De kok wordt uitbundig gecomplimenteerd. De maaltijd mag dan wel als eenvoudig zijn aangekondigd, ze is er niet minder smakelijk door. Ik denk wel dat Gade en ik over drie weken weer van de partij zijn.