Busje

Binnenkort krijgen we voor een tijdje weer een gast in onze bovenverdieping. Regelmatig hebben we daar mensen te gast voor een nachtje, een lang weekend of zelfs een paar maanden. Die gasten krijgen dan de beschikking over een slaapkamer, een badkamer en het gebruik van het tweede keukentje en mogen, als ze mijn aanwezigheid gedogen, ook de comfortabele bank in mijn werkkamer gebruiken. Een kamer waar ik overigens ’s avonds zelden ben. We bieden dit onderkomen in de meeste gevallen om niet aan. We willen niet echt verhuren, zeker niet als het bekende gasten zijn. Over een paar dagen trekt bij ons nu iemand in wier relatie beëindigd is. Zij is nu op zoek naar een nieuw eigen onderkomen en dat zoeken doet ze een tijdje vanuit ons. Ze is van harte welkom.
Soms zeggen mensen wel eens waarom we, i.c. ik, geen Bed & Breakfast beginnen. Ik moet er niet aan denken. Ik ben van nature niet zo’n zorgzaam type, zelfs niet tegen betaling. Bovendien zou ik nog wel voor het bed willen zorgen, alhoewel steeds weer een bed opmaken mij van geen kanten trekt, maar voor het ontbijt zorgen, ik kijk wel uit. De meeste van onze gasten zijn self-supporting wat het eten betreft, familieleden uitgezonderd, maar familieleden logeren niet, die blijven gewoon slapen.
Mocht ik ooit een B&B willen beginnen, dan zou ik daar sinds gistermiddag wel een naam voor hebben. ‘Het gele busje’ of met het oog op de internationale markt ‘The yellow van’. Dat als een hommage aan de genoeglijke film ‘The lady in the van’ die het min of meer waar gebeurde verhaal vertelt van een Engelse dame die haar busje parkeert op de oprit van het huis van de schrijver Alan Bennett en daar maar liefst 15 jaar blijft staan. Zij is eigenlijk op de vlucht voor de politie na een door haar veroorzaakt dodelijk ongeluk. Het gele busje is haar veilig plekje, waar zij zich beschermd en geborgen weet. Ik hoop dat onze gasten zich ook zo voelen als ze een nacht, een weekend,een paar maanden bij ons vertoeven.