Burgemeesters

Er was gisteravond bijna sprake van een overdosis aan burgemeesters. Vooral voormalige burgemeesters. Ik was weer aanwezig bij de zoveelste uitvoering van de Burgemeester Daleslezing en de uitreiking van de Burgemeester Dalesprijs. Vele jaren lang mocht ik deel uitmaken van de jury voor deze prijs en Gade was langer nog betrokken bij de organisatie van de lezing. Het hele bestuur van de Stichting Burgemeester Daleslezing wisselde. Zeventien jaar hadden zij de kar getrokken en er voor gezorgd dat een fikse rij sprekers het licht had laten schijnen over artikel 1 van onze Grondwet. Nu vonden zij het tijd om plaats te maken voor een jongere generatie. Ik weet niet of het een met het ander te maken had maar het werd een beetje rommelige avond. Vooropgesteld de spreker van dit jaar hield een helder, transparant en dicht bij de werkelijkheid van alledag staand verhaal. Maar naast hem, de oud-burgemeester De Graaf, moesten er nog heel wat mensen hun zegje doen. De huidige burgemeester heette ons allemaal welkom. Uiteraard kwamen de bevindingen van de jury aan de orde, maar die werden nog eens herhaald door de voorzitter van de uitreikende instantie. Er werd afscheid genomen van het vorige bestuur en een van de oud-prijswinnaars deed ook nog eens een niet helemaal te doorgronden statement en was er een gesprek met de laureaat.
Ook de spreker bij de eerste Burgemeester Daleslezing, nu ook oud-burgemeester D’Hondt was aanwezig. En in een hoekje van de zaal stond het portret van Ien Dales. In woorden werd zij dooor Thom de Graaf precies zo neergezet als ook ik haar als ambtenaar heb meegemaakt. Doortastend en recht voor zijn raap. Ik herinner mij nog geregeld haar uitspraak: “Ze moeten niet vragen of het kan, maar zeggen dat ik het wil.”
Als ik bij de receptie na de lezing en de prijsuitreiking met een van de oud-burgemeesters sta te praten, vraag ik wat  hij wil drinken. “Een biertje en dan ben ik er vandoor.” Ik draai me om naar de bar en  zeg, macht ouder gewoonte: “Mag ik een biertje voor de bu…”  en houd me nog net in. “Ik hoorde je het bijna zeggen”, zegt de oud-burgemeester. Zoveel jaren voor burgemeesters werken laat zijn sporen na. We toosten op Ien Dales.