Ik schreef al vaker over de geneugten van het wonen in ons straatje. Een straatje dat zo klein is dat bijna iedereen je buurman of buurvrouw is. Een gemakkelijke aanspreektitel ook, want ik ken niet iedereen bij naam. Er is een buurvrouw die per se geen buurvrouw genoemd wil worden. Maar gelukkig weet ik hoe ze heet.
Onlangs op een avond werd ik weer eens tweemaal bevestigd in mijn gevoelens over mijn straatje. Het is in de rust van de wedstrijd Estland-Nederland. De bel gaat. Een van de buurmannen, die van een paar huizen verderop. Hij komt me waarschuwen. Hij woont in een bovenhuis en vanuit zijn keuken kan hij bijna de hele straat overzien. En nu, hij ging even iets inschenken, had hij gezien dat in mijn auto de tomtom nog aan stond. Hij zei het zonde te vinden dat dat mogelijk de accu van mijn auto zou leegt trekken. Daarom kwam hij even waarschuwen. Hij was ook nog zo aardig om de tomtom uit de auto te halen.
Een misantroop zou dat allemaal als verregaande bemoeizucht kunnen kwalificeren. Maar als ik iets niet ben is het een misantroop. Dus ik waardeerde zijn opmerkzaamheid zeer en zie het als een illustratie van de betrokkenheid die in ons straatje nog iets voorstelt. Die avond zit ik ook voor mijn verplichte rondje home-trainer mijn 10-minuten oefening af te werken. Ik kijk naar de tweede helft van de al genoemde voetbalwedstrijd. Terwijl ik bezig ben, hoor ik dat er een berichtje op mijn telefoon binnen komt. Ik laat mij niet verleiden om direct te kijken, dat doe ik zo dadelijk wel. Consciëntieus maak ik mijn oefening af. Daarna zie ik dat ik zelfs twee berichten heb gekregen. Mijn overbuurvrouw deelt mee dat zij als mijn persoonlijke fysiotherapeute trots op mij is. Vanuit haar keuken heeft zij mij bezig gezien op de hometrainer en als bewijs daarvan een vage foto meegestuurd. Als je goed kijkt zie je mij bezig mijn rondjes te draaien.
Ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die het vreselijk zouden vinden, zo omringd te worden door oppassende buurmannen en -vrouwen. Mogelijk zouden zij het kwalificeren als ‘Big Brother’. Ik heb daar geen last van. Ik weet tenminste waar Big Brother woont. Vlak in de buurt.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links