Buiten

Al een paar dagen ben ik aan huis gekluisterd. Aan een heel erg klein deel van mijn huis. Sinds ik een paar dagen geleden op weg was naar boven en op eigen kracht de eerste verdieping niet meer haalde, ben ik gebonden aan die ene verdieping. Een verdieping die van alle gemakken is voorzien. Daar is mijn slaapkamer, mijn badkamer, een toilet, een keukentje en mijn werkkamer met mijn laptop. Wat heeft een mens nog meer nodig dan de liefdevolle zorg van een partner. Het enige wat ik niet heb op dit moment is buiten. Buiten dat ligt onder aan de trap die ik nog niet waag af te gaan omdat ik bij lange na niet zeker weet of ik hem ook weer opkom. Het wachten is op het aanbrengen van de traplift die op dit moment op maat gemaakt wordt en over een dag of wat, -de verwachting is volgende week vrijdag-, geleverd zal worden.
Intussen is het zo dat ik voor alle medische en para-medische zorg het huis niet meer uit hoef. De huisarts is uitgebreid op bezoek geweest en ik heb haar ook een paar keer al telefonisch geconsulteerd. Zij wilde graag mijn bloed gecontroleerd hebben en ook daarvoor kwam vanochtend een prikzuster een paar buisjes bloed aftappen. En morgen komt mijn behandelende fysiotherapeut  op bezoek om samen te bekijken of er nog een behandelplan opgezet kan worden dat onwillige spieren wat in het gareel zet.
En zo wordt mijn eerste verdieping niet alleen een plezierig verblijfsruimte maar functioneert het ook als wacht- , spreek-  en behandelkamer, zeg maar als  als dependance van mijn huisartsenpraktijk, fysiotherapeut en prikpost. Zo multifunctioneel als het maar kan.
De afspraak voor mijn tweede coronaprik, gepland op 1e Pinksterdag is verplaatst na de dag dat de traplift er zou moeten zijn. Dan ga ik waarschijnlijk voor het eerste weer verkennen hoe het is buiten te zijn. Via mijn traplift naar de vrijheid. Dat zal wennen zijn.