Buffet

Het parkeerterrein bij het Concertgebouw was overvol. Zo vol dat de slagboom er naar toe niet eens meer openging en tal van auto’s illegaal op het grasveld voor de ingang parkeerden. Zelfs de voorzitter van de organiserende stichting zette daar zijn auto neer. Vlak naast mijn fiets, die veilig aan een lantaarnpaal geketend stond. Buiten, voor de ingang wachtte ik op mijn gezelschap. Gade kon deze avond niet mee naar het kamermuziekconcert. Een vriendin nam haar plaats in. Als je daar zo staat te wachten, blijf je vriendelijk knikken naar de bekende gezichten die je passeren. Het is doorgaans oud publiek, waaronder oud-hoogleraren, oud-burgemeesters, een oud-wethouder en veel oude bekenden.
Het roezemoest gezellig in de volle zaal voor het concert begint. Het is een nogal gemêleerd programma dat staat te wachten met een keur aan uitvoerenden. Een strijkkwartet, een klankpercussionist, een harpiste en een fluitiste. Die keur aan topmusici doet het een en ander verwachten. In diverse samenstellingen zullen zijn apart en in ensembleverband optreden. Er zal volksmuziek gespeeld worden, maar ook Satie, Debussy, Mozart en Brahms. Plus de wereldpremière van ‘In Transit’,  een stuk van de jonge Nederlandse componist Joey Roukens (1982) geschreven in opdracht van de jubilerende kamermuziekstichting.
Qua programmering is het op die manier een merkwaardige mengelmoes met tal van changementen. Van strijkkwartet met marimba naar een aantal harpsolo’s, dan een sonate voor fluit, altviool en harp om voor de pauze te eindigen met de compositieopdracht voor strijkkwartet en percussie. Dat laatste stuk is minder krak-boem-piepmuziek dan ik verwacht. In tegendeel, het zijn een spannende 15 minuten. En daarmee had het concert wat mij betreft afgelopen mogen zijn. Maar na de pauze is er nog een goed uur Mozart en Brahms te gaan. Met verve en vaardig gespeeld. Maar zeker Mozart is in dit fluitkwartet voor mij toch vooral salonmuziek waar je gerust doorheen lijkt te mogen praten, maar zo zit de nationale muziekcultuur niet in elkaar. Alleen hoesten mag. Veel en hard..
Om 23.00 uur is het concert afgelopen. Gelukkig geen toegift. Houd ik niet van. Het was als een soort buffet-maaltijd.  De afzonderlijke hapjes en gerechten smaakten in de meeste gevallen uitstekend, maar als zo vaak bij een chique buffet was het allemaal wel lekker, maar uiteindelijk toch te veel en zit je ongemerkt voller dan dat je eigenlijk gewild had. Misschien ook wel onontkoombaar bij kamermuziek in een grote zaal. Goed om aan te horen, maar veel, veel te veel.