Bruiloft

Ik maak heel wat huwelijkssluitingen mee, maar zelden een bruiloft. Als ambtenaar van de burgerlijke stand ga ik nooit in op de uitnodiging van een bruidspaar om nog even te komen toosten op hun prille geluk of een stukje van de bruidstaart te komen snoepen. Hoe belangrijk ik naast het bruidspaar ook ben tijdens de wettelijke ceremonie, na het overhandigen van het trouwboekje en hen veel geluk gewenst te hebben, ben ik in non-persoon en zou bij de toost of het gebak een overbodig ornament zijn. Ik neem mijzelf te serieus om waar dan ook een overbodig ornament te zijn. Als dat een enkele keer mij toch ergens overkomt dan compenseer ik dat ter plekke door het uiten van venijnige stekeligheden op zo’n toon uitgesproken dat de toehoorder nooit zal weten of ze nu voor hem of haar bedoeld waren of dat een oude grinsige man wat voor zich uit stond te mompelen.
Gisteren maakte een bruiloft in zijn volle glorie mee. Ik mocht een nichtje dat al jaren in Mexico woont trouwen met haar Mexicaanse vriend. Voor de gelegenheid waren ze overgekomen naar Nederland. Uit Mexico waren er verder zijn ouders, een broer en een goede vriend, die laatsten als officiële getuigen. Het was een prima bruiloft. Prachtige ambiance, 80 fraai opgedofte gasten en na de huwelijkssluiting een geanimeerde high tea  met delicate hapjes en gepaste voordrachtjes en presentaties. Een dag als een warm bad. Ik had mijn toespraak terdege voorbereid. In het Engels, want het bruidspaar had mij maanden geleden al gevraagd of ik het huwelijk wilde sluiten. Ik voelde me vereerd, want mijn nichtje is eigenlijk een ex-nichtje, de dochter van de zus van mijn eerste vrouw. Maar ondanks die scheiding ben ik altijd bij haar familie blijven horen. En ook Gade hebben zij zonder voorbehoud opgenomen. Er was maar een smet op de dag. Gade was er niet bij. Die had een voor haar onontkoombare meerdaagse afspraak.  Ik kon haar veel later die dag alleen maar door de telefoon vertellen hoe genoeglijk het was geweest.