Bruidsparen

Telefoon. In mijn schermpje zie ik dat het mijn zoon is. De schrik slaat mij om het hart. Moet gezien mijn hartstatus niet al te zeer gebeuren. Mijn zoon is op een ver eiland op vakantie, samen met zijn lief. Er moet iets gebeurd zijn, want waarom zou hij mij van dat verre zonnige eiland bellen. Ik zie neergestorte scootertjes in diepe ravijnen liggen, desastreuze voedselvergiftigingen het lichaam tot het uiterste uitputten en zie tasjesrovers toeslaan en alle geld en tickets  verduisteren. Nog voor hij iets kan zeggen vraag ik of er toch niets ernstigs aan de hand is. Zijn stem klinkt geruststellend. Nee, er is niets aan de hand of eigenlijk toch wel. Hij heeft zojuist zijn lief ten huwelijk gevraagd en heeft het verzoek of ik hem volgend voorjaar in de echt wil verbinden. Hij vond het wel eens tijd worden en die verre vakantie was een goede gelegenheid. Ik feliciteer hem  en geef hem de opdracht op onze kosten een mooie fles champagne soldaat te maken. Volgend voorjaar, dat is nog een jaar en hij wil dat ik dat huwelijk voltrek. Dat betekent dat ik moet proberen nog minstens een jaar in leven te blijven. Dat is een opdracht die ik mij zelf graag wil geven en als het lijf ook nog een beetje mee wil werken komt dat allemaal voor de bakker.
Voor die tijd, aan het eind van de zomer, mag ik ook nog twee vrienden trouwen. Vanochtend hebben we wat ins en outs daaromtrent besproken. Hoe het wettelijke en ceremoniële gedeelte in elkaar te steken, wie wanneer spreekt en wat er logistiek nog geregeld moet worden. Huwelijksvoorbereidingen zijn al een feestje op zich, zelfs als het op een project gaat lijken. Straks zal ik mijn best gaan doen op mijn toespraak voor het paar. Woorden van liefde vinden.
En dan over een jaar die voor mijn zoon en schoondochter.  Ik weet dat ik vanaf nu daar elke dag een beetje mee bezig zal zijn. Sommige bruiloften duren wel een jaar!