Brokken

Het is al weer heel lang geleden dat ik het boekje ‘De moordenaar van Ouagadougou’ cadeau kreeg. Het was een presentje van iemand die naar die stad vertrok om er een tijdje te wonen. Haar man ging daar werken en zij ging mee. Het is zo lang geleden dat ik nu niet meer weet waar het precies over ging. De naam van de schrijver zei me toen ook weinig. Zeg maar niets. Ik kan het boekje nu in mijn boekenkast niet meer vinden. Waarschijnlijk ooit uitgeleend of weggegeven. Jaren later las ik  ‘De blinde passagiers’. De schrijver was Jan Brokken. Een naam die ik sindsdien niet meer vergat en ik herinnerde mij toen ook dat hij de schrijver was van het cadeautje lang geleden. Ik vond ‘De blinde passagiers’ prachtig en wist dat ik veel meer van Jan Brokken zou gaan lezen. En dat klopte. Ik las ‘Voel maar’ met dat prachtige zinnetje “De waarheid is ook maar een verhaal.” En verder ‘In het huis van de dichter’, ‘Zeedrift’, ‘Mijn kleine waanzin’, ‘De vergelding’, ‘Blok’ en ‘De provincie’. En dat is lang niet alles wat Brokken geschreven heeft. Ik las ook zijn ‘Baltische zielen’.
Dat laatste boek is ook het uitgangspunt van de concertlezing die Jan Brokken zondagmiddag gaf. Ik was erbij, samen met Gade en een vriendin, die wij die lezing en het etentje daarna als verjaardagscadeau gaven. Brokken leest uit zijn boek en vertelt er wat omheen. De zaal is tot de laatste plaats bezet en luistert aandachtig naar de verhalen die de meesten al gelezen hebben. Zijn fragmenten worden gelardeerd met Baltische muziek, in ieder geval muziek van Baltische componisten. Wonderschoon vertolkt door de pianist Marcel Worms en de eerste violiste van het Concertgebouw Orkest Ursula Schoch. Het is toegankelijke muziek, zoals de verteltrant van Brokken toegankelijk is.
Het wordt zo een mooie zondagnamiddag die geleidelijk met het etentje overgaat in de avond.
Ik ben nog net op tijd thuis om te zien dat Menno ‘Heel Holland bakt’ wint.