Broeder Bas

De kamers in het klooster zijn vernoemd naar min of meer bekende Dominicanen. Gade en ik krijgen voor het weekend kamer 26 toebedeeld, vernoemd naar Bas Egbertzen. Een naam die mij niks zegt. Er zijn kamers die  heten naar Thomas van Aquino of naar David van Ooijen, ooit een dominicaner Tweede Kamerlid, die in dit klooster woonde. Dat zijn namen die me wel wat zeggen, maar Bas Egbertzen, nee, dat zei me niks.
De kamer is sober ingericht. Twee eenpersoonsbedden, zo ver mogelijk van elkaar, we zijn tenslotte in een klooster, een schrijftafeltje aan de muur vast gemaakt, bedlampjes en een wastafel. Toilet en douche elders op de gang. Aan de muur hangt een portretje en levensbeschrijving. Ik bekijk de foto, lees de beschrijving en dan realiseer ik mij dat ik Bas Egbertzen wel degelijk ken. Bas Egbertzen is niemand minder dan Broeder Bas, de tuinman van het St. Dominicuscollege waar ik de HBS-A deed. Vanuit mijn klas had ik vrij zicht op de kloostertuin. En in die tijd was die tuin niet compleet zonder Broeder Bas, altijd in de weer met het planten en verzorgen van de flora. Sloffende tred, een kleploos petje op het hoofd. Voor hem geen stralend wit habijt, een blauwe overall was hem genoeg. Hij was geen pater, niet priester gewijd. Hij was een broeder, een werkman in Gods tuin. Slapen in een kamer genoemd naar Broeder Bas. Misschien was het daarom dat ik er zo goed en diep sliep. De broeder hield de wacht.
En overdag hoorden wij over de mystici Meister Eckhart, Hammerskjöld en Kierkegaard. Aan de hand van Welmoed Vlieger ging ik samen met wat anderen op zoek naar wat mij ten diepste drijft, wat een onzegbare naam heeft en zich, wat mij betreft, niet laat vangen in tijd en ruimte. En omdat ik daardoor wel begrensd wordt, zal ik het nooit kunnen begrijpen. Soms in een flard, heel soms beleven. Het ene, onnoembaar, desnoods god.
En wat dan blijft is een lege handpalm en stilte.
Als het weekend voorbij is groet ik met een knikje het portret van Broeder Bas. Hij knikt terug, is tijd en ruimte voorbij. Hij is.