Brandalarm

Zaterdagochtend is nu niet de meest aangewezen morgen voor een vergadering. Normaal is het de ochtend van een beetje uitslapen, rustig ontbijten en dan naar de plaatselijke boekhandel om met de zaterdagse koffieclub de wereld en elkaar te bespreken. Maar niet dit weekend. Er moet overlegd worden en petit comité. Of moeten, het lijkt een aantal mensen wel nuttig om een gezamenlijke strategie op te stellen in een bestuur waar wij samen in zitten. Een voorbereidingsbijeenkomst of misschien leggen de anderen het wel uit als achterkamertjes politiek. Dat weten we over een paar weken.
We komen bij elkaar in een oud pand in het centrum van de stad. Een historisch pand, waar een aantal culturele instellingen onderdak heeft gevonden. Op deze zaterdagochtend is er niemand anders dan wij vieren. Ik ga met de trap omhoog. Het is een merkwaardige trap. Hij twijfelt tussen het zijn van een wenteltrap en een gewone trap. Steeds drie of vier treetjes en dan ben je op een plateautje.
Als we een uurtje aan het praten zijn snerpt een brandalarm door het verder lege gebouw. Degene die hier het meest verkeert, stelt dat er niets aan de hand is. Hoort bij het vaste ritueel van dit gebouw. Brandalarm en dan verder niets aan de hand. Twee van ons vertrouwen het niet. We gaan naar beneden. Voor mij hoeft dat niet, ik vertrouw de man die ervaring heeft met dit alarm.  Beneden in het halletje ruikt een van ons duidelijk brandlucht. Ik ruik alleen maar natte vloerbedekking. Dan houdt het krijsen van het alarm op. Gevieren weer naar boven. Verder praten over de alarmerende situatie waarom we hier bij elkaar zijn. Maar na een kwartiertje weer die doordringende oorpijnigende sirene. Een van ons wil nu definitief weg. Heeft het er helemaal niet op. We pakken onze spullen. Kijken nog even op de andere verdiepingen of er nog iets aan de hand zou kunnen zijn. Niets, maar het alarm blijft door piepen.
Het café op de begane grond biedt soelaas. Daar maken we onze bespreking af en heeft men geen weet van wat voor een alarm dan ook.