Bouwplaats

Ik was gisteren op tijd bij de onthulling van het 20e literaire baken (zie blog van gisteren). Het parkje dat een dag geleden nog zo leeg was, bruiste nu van het leven. De buurtbewoners hielden er hun jaarlijkse sportdag en buurtbuffet. Volop publiek dus bij het onthullen van het gedicht van Jaap van de Born. Zijn muse  voor dit gedicht, de zangeres Ciska Peters, die hier in de buurt geboren is, trok met hem samen de lap voor het vers weg, het volk applaudisseerde en luisterde beleefd en toch aandachtig naar de korte toespraakjes die onherroepelijk bij zo’n gebeurtenis horen.
Toen Gade en ik naar huis liepen, realiseerde ik dat dit de laatste keer was dat ik de grote straat bij ons op de hoek in zijn huidige staat aanschouwde. Grote gele borden waarschuwden dat de straat moeilijk toegankelijk zou zijn. Over de plannen schreef ik eerder (zie blog van 26/8). Vanochtend kregen die hun beslag. Ons kleine straatje werd een parkeerplaats en uitvalsbasis voor grote machines die het asfalt te lijf gingen. Ik trilde bijkans mijn bed uit, als was mijn slaapkamer het epicentrum van een mini-aardbeving. Nu is er het gedruis van machines die grote rood-witte wegafscheidingen  hebben geplaatst om het verkeer tijdelijk in voor hen volstrekt vreemde banen gaan leiden. Als er überhaupt nog een baan overblijft. Stadinwaarts moet dat de komende maanden blijven lukken, staduitwaarts wordt het even zoeken hoe mijn huis weer te bereiken. Ik zal mij dadelijk ter plaatse van de situatie op de hoogte stellen. Drie maanden gaat het werk duren. Dat is de planning en dan moet dat stukje straat waar verder niets mis mee was de allure van een dorpsplein krijgen. Zal er op de tekentafel vast prachtig hebben uitgezien, nu maar afwachten of de tekeningen zich een beetje behoorlijk naar de werkelijkheid laten vertalen. Voorlopig is er nog niets dorps te herkennen, is de straat een bouwplaats, waarvan ik nog moet zien hoe de overkant te bereiken.