Bot

“Komt u misschien uit Tegelen?” vraagt de mevrouw die naast mij aan een ander tafeltje zat in de foyer van Ogtrop in Meppel. We zijn een weekendje in Drenthe, waar het lief van mijn bloggende neef de schouwburg bestiert. Die avond gaan we naar het toneel. Zout op mijn huid. Voor de voorstelling drinken we kopje cappuccino. Als we bijna opstaan om naar de theaterzaal te gaan, komt de naastgezeten mevrouw naar mij toe met haar voor mij verrassende vraag. Ik antwoord tamelijk ongepast: “Nee, dat is mij bespaard gebleven.” Het antwoord is eerder gezegd dan dat het bedacht lijkt. Dat overkomt mij wel vaker. Dat mijn mond vlugger lijkt te reageren dan men hersenen en ik pas iets hoor als het gezegd is. Nog voor het bedacht is. Ik maak het nog erger als ik haar volgende opmerking beantwoord:”Ik namelijk wel,”zegt zij. En weer is mijn mond sneller dan mijn denken: “Daarom,” zeg ik. De mevrouw druipt verbijsterd af. Mijn gezelschap kijkt mij geschokt aan. Verwijten alom voor mijn onbehouwen antwoorden. Het duurt even totdat het tot mij doordringt dat het wel erg bot was wat ik de mevrouw toevoegde. Zij dacht daar in het hoge noorden een verre plaatsgenoot te herkennen. Misschien dacht ze wel even dat ik Huub Stapel was die ook uit die zuidelijke contreien afkomstig is. Maar ik lijk van geen kanten op hem, dus dat kan het niet geweest zijn. En dan komen mijn niet zo aardige opmerkingen. Weg haar vertrouwen in de mensheid. Dacht je even iemand van destijds te ontmoeten, hoopte je misschien zelfs even weer je moerstaal te kunnen spreken, je zachte G weer eens voluit te kunnen laten zingen, wordt je zo weggezet, afgeblaft.
Na de opmerkingen van mijn gezelschap realiseer ik mij dat ik de grenzen van het betamelijke dicht benaderde, misschien ze zelfs licht overschreden heb. Ik heb een zwak excuus. Ik praat sneller dan ik denk en ik weet dat ik die niet altijd even handige  eigenschap nog koester ook. Dubbeldenk van de eerste klasse.
De voorstelling is de moeite waard. De mevrouw uit Tegelen heb ik niet meer gezien.