Bosrand3 Eindeloos

Ik lijk steeds meer te gaan hechten aan de traagheid van het bestaan. Ik geniet er van dingen bedachtzaam te doen, te beseffen waar je mee bezig bent. Dat gevoel zal vast te maken hebben met mijn lichamelijke constitutie die allengs nauwelijks meer voor een te snel tempo geëquipeerd lijkt te zijn. Zelfs als ik het zou willen, zou ik het niet meer kunnen, een snelle loop, een hoge sprong, een verre tocht.En dan is het boffen dat je geest je de ruimte geeft dat te aanvaarden. Dat er een correlatie bestaat tussen je tempo en de wereld om je heen die kleiner wordt.Een kleiner wordende wereld heeft geen versnelling nodig. En in die kleiner wordende wereld is nog genoeg te ontdekken in een daarvoor aangepast en geschikt tempo. En wat is het goed te verkeren in een wereld en in een tempo die op elkaar aangepast lijken te zijn, voor elkaar gemaakt lijken te zijn.
Ik schrijf deze weken in het boerderijtje van mijn neef  en zijn vrouw die in het verre Japan zijn. Hoef ik niet meer naar toe, ben ik al geweest en ook al was ik er niet geweest, ik hoefde er niet naar toe. Ik heb geen bucket list.Vanaf mijn schrijfplek kijk ik in een eindeloze tuin. Letterlijk eindeloos want ik ben nog niet naar het einde van de tuin gelopen en zo lang ik dat niet gedaan heb is de tuin zonder einde. Het einde is er pas als ik het bereikt hebt. Het is net als het leven, het bestaan. Dat is ook eindeloos, zonder einde. Zolang je het einde niet bereikt hebt is het er niet. Het einde is er pas als je er bent. Voor die tijd is er eindeloos veel tijd.
Mijn wereld wordt kleiner, het heelal dijt uit. Eindeloos.