Bosrand2-Over voltooid leven en lunchen.

Eigenlijk had ik vandaag al veel eerder een doorwrocht betoog willen schrijven over mijn opvatting over euthanasie en voltooid leven. Dit dan vooral naar aanleiding van de boeiende Zomergastenavond met Rosanne Hertzberger die een voor mij helder licht wierp op deze toch op zich gecompliceerde zaken. Gade en ik heb drie uur lang geboeid het gesprek gevolgd. Ik had dan willen vertellen dat ik weliswaar nog lang niet dood wil, maar dat je dat niet zelf in de hand hebt. Je kent immers dag noch uur, maar ik hoop wel dat het als het eenmaal zover is er iemand naast mijn bed zit (ik neem gemakshalve aan dat ik in bed dood zal gaan) die niet alleen mijn hand wil vasthouden, maar ook de overgang naar, ja, naar wat eigenlijk, zo comfortabel mogelijk zal maken. Ik had willen vertellen dat ik nu al weer een hele tijd geleden lid ben geworden van de  NVVE en zo’n penning bij me draag dat ik niet gereanimeerd wil worden, maar dat dat geen verkapte doodswens is. Maar meer van genoeg is genoeg, al dan niet voltooid. Want wanneer is een leven voltooid, wanneer is het af? En is een leven ooit af? Misschien heb je voor jezelf lang genoeg geleefd, maar geldt dat ook voor de ander dichtbij, die je nog niet missen kan, niet missen wil?
En daar had ik dan nog zinnenlang over willen nadenken, wikken en wegen, overtuigd zijn en toch niet zeker weten. Nog eens terug kijken wat Hertzberger daarover zei. Maar toen ging de telefoon. Zoonlief belde. Hij en zijn lief gingen op weg naar een huisje in Drenthe voor een paar dagen. Of ze langs konden komen. Vanzelfsprekend. Gade en ik fietsten naar het dorp, kochten spullen voor de lunch en toen ze aan het begin van de middag kwamen, lunchten we een paar uur lang en dacht ik niet meer aan voltooid leven of het einde daarvan. Ik genoot het leven. Volop.