Bosrand 7 Taal

Denkend aan Drenthe hoor ik ergens ver weg een stemmetje dat zegt:”Ie bid nie feur bruune bon’n.” Bartjes mantra die onlosmakelijk met de provincie waar wij nu verblijven verbonden is. Nu hebben we nog weinig Drents hier gehoord totdat gisterochtend een jongeman van een bouwbedrijf een kleine reparatie kwam doen. Neef, de vaste bewoner van ons vakantiehuis, had al gewaarschuwd dat die bouwvakker mogelijk langs kon komen om een plintje permanent vast te zetten. En daar was hij dan en zag er precies zo uit als een Drentse timmerman er uit moest zien. Bartje in het groot. Blond, blauwe ogen en een figuur dat door zijn werk geen sportschool, laat staan een personal trainer nodig had. Hij ging aan het werk in de keuken en Gade kwam naar mij toe en zei dat ze hem echt niet verstond, zo zwaar was zijn Drentse  tongval. Nu heeft Gade de gewoonte om als zij iemand met een accent hoort spreken dat onmiddellijk te imiteren. Pijnlijk herinner ik mij die Franse vakantie toen wij in een winkeltje waar souvenirzeepjes werden verkocht door de bediende in het Engels met een loeizwaar Frans accent werden aangesproken met de woorden [Ken ei ‘elp joe]  en Gade met dat zelfde loeizware Franse accent antwoordde [Jes, joe ken ‘elp uus]. Zelden heb ik een Franse winkelbediende vernietigender zien kijken. Ik herinner mij niet meer of en hoe Gade zich uit deze situatie gered heeft. Waarschijnlijk door de aankoop van veel meer zeepjes dan we nodig hadden.
En nu vertelt Gade dat ze de jonge werkman door zijn Drentse accent maar nauwelijks verstaat.Ze vertelt me dat in een soort steenkolen Drents. Ik waarschuw haar dat niet tegen de jongeman te spreken, maar gewoon Nederlands te gebruiken. Ze belooft dat ze het zal proberen.Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen (streek)taal en dat daar niet mee gespot mag worden. Zelfs niet goed bedoeld.
In de loop van deze middag fietsen we nog even langs de hei en kijken op een bankje uit over een ven in het Dwingelderveld. Nergens klinkt de stilte zo mooi als in het Drents.