Bospub

Ik had niet gedacht dat we zo gauw weer in de Bospub terecht zouden komen. Want sinds Neef en zijn vrouw hun lieflijk boerderijtje  in de pittoreske Drentse buurtschap Lhee verruilden voor een statig pand in het Franse stadje Saint Hippolyte du Fort om daar een B&B te gaan beheren was er voor ons nog maar weinig reden om als huisbewaarders op te treden als Neef en vrouw elders op vakantie gingen. Het boerderijtje kwam leeg te staan en de tuin, bijna een landgoed, verwilderde allengs. Het deed ons pijn om het in zo’n deplorabele staat te zien verkommeren toen wij er een paar maanden geleden op bezoek in Drenthe weer eens langs reden. We waren in Drenthe om de Shakespearevoorstelling in Diever te bekijken en dronken een kop koffie in de Bospub, een uitspanning die zijn naam eer aandeed, een pub midden in het bos. Wij frequenteerde de pub tijdens onze geregeld verblijf in Lhee, het waren immers de buren. Maar toen Neef en vouw naar Frankrijk verkasten wisten wij dat de Bospub vooral herinnering zou worden.
Totdat wij een uitnodiging van Neef en zijn vrouw kregen om naar de Bospub te komen om hun beider verjaardag te komen vieren. Zij waren een paar weken in het land en nodigde familie, vrienden en bekenden uit voor wat je geologie van en bestaan zou kunnen noemen. Vanuit de verschillende levensperiodes waren vertegenwoordigers aanwezig. Mensen  die elkaar niet of nauwelijks kenden maar stuk voor stuk toch deel uit maakten van het bestaan van Neef. Ik zelf was de oudste laag, kende Neef vanaf zijn eerste dag op aarde en waarschijnlijk al van daarvoor, zo hecht voelt de band. En verder was iedereen er. Dicht op elkaar gepakt, te veel mensen in een te kleine ruimte, maar leuk dat het was. Mensen waarvan we niet gedacht hadden hen ooit weer te zien herkenden wij en zij ons. En we wisten ook dat het niet waarschijnlijk was dat wij na die dag elkaar ooit weer zouden zien. Tenzij Neef zijn volgende kroonjaar even uitbundig zal vieren over vijf jaar. Vijf jaar, een eeuwigheid.